|
Menu: |
Tabele stron Teksty LG
Teksty Monastycznej LG
Teksty Liturgia Horarum
|
|
|
|
Die 16 aprilis A.D. 2025
Hebdomada sancta
Feria quarta
|
 |
Officium lectionis
V. † Deus, in adiutórium meum inténde.
R. Dómine, ad adiuvándum me festína.
Glória Patri, et Fílio, et Spirítui Sancto.
Sicut erat in princípio, et nunc et semper,
et in sæcula sæculórum. Amen.
Omnia supra dicta omittuntur, quando Invitatorium immediate præcedit.
1 Pange, lingua, gloriósi
prœlium certáminis,
et super crucis tropæo
dic triúmphum nóbilem,
quáliter redémptor orbis
immolátus vícerit.
2 De paréntis protoplásti
fraude factor cóndolens,
quando pomi noxiális
morte morsu córruit,
ipse lignum tunc notávit,
damna ligni ut sólveret.
3 Hoc opus nostræ salútis
ordo depopóscerat,
multifórmis perditóris
arte ut artem fálleret,
et medélam ferret inde,
hostis unde læserat.
4 Quando venit ergo sacri
plenitúdo témporis,
missus est ab arce Patris
Natus, orbis cónditor,
atque ventre virgináli
carne factus pródiit.
5 Lustra sex qui iam perácta
tempus implens córporis,
se volénte, natus ad hoc,
passióni déditus,
agnus in crucis levátur
immolándus stípite.
6 Æqua Patri Filióque,
ínclito Paráclito,
sempitérna sit beátæ
Trinitáti glória,
cuius alma nos redémit
atque servat grátia. Amen.
Ant. 1
Ipsi intra nos gémimus, exspectántes redemptiónem córporis nostri.
Psalmus 38
Ægrotantis deprecatio
Vanitati creatura subiecta est... propter eum qui subiecit eam in spe (Rom 8, 20)
I
Dixi: "Custódiam vias meas, *
ut non delínquam in lingua mea;
ponam ori meo custódiam, *
donec consístit peccátor advérsum me ".
Tacens obmútui, et sílui absque ullo bono, *
et dolor meus renovátus est.
Concáluit cor meum intra me, *
et in meditatióne mea exársit ignis.
Locútus sum in lingua mea: *
"Notum fac mihi, Dómine, finem meum;
et númerum diérum meórum quis est, *
ut sciam, quam brevis sit vita mea".
Ecce paucórum palmórum fecísti dies meos, *
et spátium vitæ meæ tamquam níhilum ante te.
Etenim univérsa vánitas, omnis homo constitútus est. *
Etenim ut imágo pertránsit homo.
Etenim vánitas est, et concitátur; *
thesaurízat, et ignórat quis congregábit ea.
Glória Patri, et Fílio, *
et Spirítui Sancto.
Sicut erat in princípio, et nunc et semper, *
et in sæcula sæculórum. Amen.
Ant.
Ipsi intra nos gémimus, exspectántes redemptiónem córporis nostri.
Ant. 2
Exáudi oratiónem meam, Dómine; pércipe lácrimas meas.
II
Et nunc quæ est exspectátio mea, Dómine? *
Spes mea apud te est.
Ab ómnibus iniquitátibus meis érue me, *
oppróbrium insipiénti ne ponas me.
Obmútui et non apériam os meum, *
quóniam tu fecísti.
Amove a me plagas tuas: *
ab ictu manus tuæ ego deféci.
In increpatiónibus, propter iniquitátem, corripuísti hóminem, †
et tabéscere fecísti sicut tínea desiderabília eius. *
Etenim vánitas omnis homo.
Exáudi oratiónem meam, Dómine, *
et clamórem meum áuribus pércipe.
Ad lácrimas meas ne obsurdéscas; †
quóniam ádvena ego sum apud te, *
peregrínus sicut omnes patres mei.
Avértere a me, ut refrígerer, *
priúsquam ábeam et non sim ámplius.
Glória Patri, et Fílio, *
et Spirítui Sancto.
Sicut erat in princípio, et nunc et semper, *
et in sæcula sæculórum. Amen.
Ant.
Exáudi oratiónem meam, Dómine; pércipe lácrimas meas.
Ant. 3
Ego autem sperávi in misericórdia Dei in ætérnum.
Psalmus 51
Contra calumniatorem
Qui gloriatur, in Domino glorietur (1 Cor 1, 31)
Quid gloriáris in malítia, *
qui potens es iniquitáte?
Tota die insídias cogitásti; *
lingua tua sicut novácula acúta, qui facis dolum.
Dilexísti malítiam super benignitátem, †
mendácium magis quam loqui æquitátem. *
Dilexísti ómnia verba perditiónis, lingua dolósa.
Proptérea Deus déstruet te in finem; †
evéllet te, et emigrábit te de tabernáculo, *
et radícem tuam de terra vivéntium.
Vidébunt iusti et timébunt, *
et super eum ridébunt:
"Ecce homo qui non pósuit Deum refúgium suum, †
sed sperávit in multitúdine divitiárum suárum, *
et præváluit in insídiis suis".
Ego autem sicut virens olíva in domo Dei. †
Sperávi in misericórdia Dei *
in ætérnum et in sæculum sæculi.
Confitébor tibi in sæculum, quia fecísti; †
et exspectábo nomen tuum, quóniam bonum est, *
in conspéctu sanctórum tuórum.
Glória Patri, et Fílio, *
et Spirítui Sancto.
Sicut erat in princípio, et nunc et semper, *
et in sæcula sæculórum. Amen.
Ant.
Ego autem sperávi in misericórdia Dei in ætérnum.
V.
Cum exaltátus fúero a terra.
R.
Omnia traham ad meípsum.
|
|
De Epístola ad Hebræos
|
12, 14-29
|
Accessus ad montem Dei viventis
Fratres: Pacem sequímini cum ómnibus et sanctimóniam, sine qua nemo vidébit Deum. Contemplántes ne quis desit grátiæ Dei, ne qua radix amaritúdinis sursum gérminans impédiat, et per illam inquinéntur multi; ne quis fornicátor aut profánus, ut Esau, qui propter unam escam véndidit primitíva sua; scitóte enim quóniam et póstea cúpiens hereditáre benedictiónem reprobátus est, non enim invénit pæniténtiæ locum, quamquam cum lácrimis inquisísset eam.
Non enim accessístis ad tractábilem montem et accensíbilem ignem et túrbinem et calíginem et procéllam et tubæ sonum et vocem verbórum, quam qui audiérunt excusavérunt se, ne eis fíeret verbum; non enim portábant quod dicebátur: "Et si béstia tetígerit montem, lapidábitur"; et ita terríbile erat quod videbátur. Móyses dixit: "Extérritus sum et tremebúndus".
Sed accessístis ad Sion montem et civitátem Dei vivéntis, Ierúsalem cæléstem, et multórum mílium angelórum frequéntiam, et ecclésiam primitivórum qui conscrípti sunt in cælis, et iúdicem ómnium Deum, et spíritus iustórum perfectórum, et testaménti novi mediatórem Iesum, et sánguinis aspersiónem mélius loquéntem quam Abel.
Vidéte ne recusétis loquéntem; si enim illi non effugérunt recusántes eum qui super terram loquebátur, multo magis nos qui de cælis loquéntem nobis avértimus. Cuius vox movit terram tunc, nunc autem repromíttit dicens: "Adhuc semel et ego movébo, non solum terram, sed et cælum". Quod autem "adhuc semel", dicit, declárat mobílium translatiónem tamquam factórum, ut máneant ea quæ sunt immobília.
Itaque regnum immóbile suscipiéntes, habémus grátiam, per quam serviámus placéntes Deo cum metu et reveréntia; étenim Deus noster ignis consúmens est.
|
|
|
Deut 5, 23. 24a; cf. Hebr 12, 22a
|
R.
Vos, postquam audístis vocem de médio tenebrárum et montem Sínai ardére vidístis, accessístis ad Móysen et dixístis: * Ecce osténdit nobis Dóminus Deus noster maiestátem et magnitúdinem suam.
V.
Nunc accessístis ad Sion montem et civitátem Dei vivéntis, Ierúsalem cæléstem. R. Ecce osténdit nobis Dóminus Deus noster maiestátem et magnitúdinem suam.
Ex Tractátu sancti Augustíni epíscopi in Ioánnem
(Tract. 84, 1-2: CCL 36, 536-538)
Plenitudo dilectionis
Plenitúdinem dilectiónis qua nos ínvicem dilígere debémus, fratres caríssimi, definívit Dóminus dicens: Maiórem hac dilectiónem nemo habet, ut ánimam suam ponat quis pro amicis suis. Fit ex hoc cónsequens, quod idem iste evangelísta Ioánnes in epístola sua dicit: Ut quemádmodum Christus pro nobis ánimam suam pósuit, sic et nos debeámus pro frátribus ánimas pónere; diligéntes útique ínvicem sicut ipse diléxit nos, qui pro nobis ánimam suam pósuit.
Nimírum hoc est quod légitur in Provérbiis Salomónis: Si séderis cenáre ad mensam poténtis, consíderans intéllege quæ apponúntur tibi; et sic mitte manum tuam, sciens quia tália te opórtet præparáre. Nam quæ mensa est poténtis, nisi unde súmitur corpus et sanguis eius qui ánimam suam pósuit pro nobis? Et quid est ad eam sedére, nisi humíliter accédere? Et quid est consideráre et intellégere quæ apponúntur tibi, nisi digne tantam grátiam cogitáre? Et quid est sic míttere manum, ut scias quia tália te opórtet præparáre, nisi quod iam dixi, quia sicut pro nobis Christus ánimam suam pósuit, sic et nos debémus ánimas pro frátribus pónere? Sicut enim ait apóstolus Petrus: Christus pro nobis passus est, relínquens nobis exémplum, ut sequámur vestígia eius. Hoc est tália præparáre. Hoc beáti mártyres ardénti dilectióne fecérunt; quorum si non inániter memórias celebrámus, atque in convívio quo et ipsi saturáti sunt, ad mensam Dómini accédimus, opórtet, ut quemádmodum ipsi, et nos tália præparémus.
Ideo quippe ad ipsam mensam non sic eos commemorámus, quemádmodum álios qui in pace requiéscunt, ut étiam pro eis orémus, sed magis ut ipsi pro nobis, ut eórum vestígiis adhæreámus; quia implevérunt ipsi caritátem qua Dóminus dixit non posse esse maiórem. Tália enim suis frátribus exhibuérunt, quália de Dómini mensa páriter accepérunt.
Neque hoc ita dictum sit, quasi proptérea Dómino Christo pares esse possímus, si pro illo usque ad sánguinem martýrium duxérimus. Ille potestátem hábuit ponéndi ánimam suam, et íterum suméndi eam; nos autem nec quantum vólumus vívimus, et mórimur etiámsi nólumus; ille móriens mox in se occídit mortem, nos in eius morte liberámur a morte; illíus caro non vidit corruptiónem, nostra post corruptiónem, in fine sæculi per illum induétur incorruptiónem; ille nobis non indíguit ut nos salvos fáceret, nos sine illo nihil póssumus fácere; ille se nobis palmítibus præbuit vitem, nos habére præter illum non póssumus vitam.
Postrémo etsi fratres pro frátribus moriántur, tamen in fraternórum peccatórum remissiónem nullíus sanguis mártyris fúnditur, quod fecit ille pro nobis; neque in hoc quid imitarémur, sed quid gratularémur cóntulit nobis. Quátenus ergo mártyres pro frátribus sánguinem suum fudérunt, háctenus tália exhibuérunt, quália de mensa domínica percepérunt. Diligámus ergo ínvicem, sicut et Christus diléxit nos, et trádidit semetípsum pro nobis.
|
|
|
1 Io 4, 9. 11. 10
|
R.
In hoc appáruit cáritas Dei in nobis, quóniam Fílium suum unigénitum misit in mundum, ut vivámus per eum. * Si sic Deus diléxit nos, et nos debémus altérutrum dilígere.
V.
Deus diléxit nos, et misit Fílium suum propitiatiónem pro peccátis nostris. R. Si sic Deus diléxit nos, et nos debémus altérutrum dilígere.
Orémus.
Deus, qui pro nobis Fílium tuum crucis patíbulum subíre voluísti, ut inimíci a nobis expélleres potestátem, concéde nobis fámulis tuis, ut resurrectiónis grátiam consequámur.
Per Dóminum nostrum Iesum Christum, Fílium tuum, qui tecum vivit et regnat in unitáte Spíritus Sancti, Deus, per ómnia sæcula sæculórum. Amen.
Saltem in celebratione communi, additur acclamatio:
V. Benedicámus Dómino.
R. Deo grátias.
|
|
