Bóg nie mógł udzielić ludziom większego daru niż ten, że Słowo swoje, przez które wszystko stworzył, uczynił dla nich Głową, a ich samych przybrał za członki dla Jego ciała. W ten sposób Chrystus stał się Synem Bożym i Synem Człowieczym; jeden Bóg wraz z Ojcem i jeden człowiek razem z ludźmi. Kiedy więc mówimy do Boga, zanosząc doń nasze modły, nie oddzielajmy od Niego Syna, a kiedy modli się ciało Syna, niech nie odłącza się od swej Głowy, aby był jeden Zbawiciel swojego ciała Jezus Chrystus, Syn Boży, który modli się za nas i w nas, a my modlimy się do Niego.

Modli się za nas jako nasz Kapłan. Modli się w nas jako nasza Głowa. A wreszcie jako nasz Bóg jest Tym, do którego my zanosimy swoje modlitwy.

Rozpoznajmy więc w Nim nasz głos, a Jego głos w nas. Jeżeli zaś mówi się coś o Panu Jezusie Chrystusie, szczególnie w proroctwach, co można by uważać za poniżenie niegodne Boga, nie wahajmy się Mu tego przypisać, skoro On sam nie zawahał się złączyć z nami. Przecież to Jemu służy całe stworzenie, gdyż wszystko zostało przezeń uczynione.

My zaś podziwiamy Jego godność i Boskość, gdy słyszymy, że "na początku było Słowo, a Słowo było u Boga i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało". Wpatrując się w tę Boskość Syna Bożego przewyższającą nieskończenie wszystko, co jest wielkiego w stworzeniu, słyszymy Go również w niektórych częściach Pisma św., jak wzdycha, modli się i dziękuje.

I wzdrygamy się Jemu przypisać te słowa, jakie tam wypowiada, ponieważ nasza myśl niechętnie schodzi od niedawnej kontemplacji Bóstwa Chrystusa do rozważania Jego uniżenia. Sądzimy, iż byłoby to dla Niego pewną zniewagą, gdybyśmy uznali, że słowa te wypowiedział człowiek, do którego przed chwilą kierowaliśmy nasze modlitwy jako do Boga. Trwając często w rozterce chcielibyśmy zmienić znaczenie tych słów. Ale w Piśmie św. nie znajdujemy nic innego ponad to, co Jego dotyczy, i od tego nie wolno nam odchodzić.

Ocknijmy się więc i wzmóżmy nasze czuwanie w wierze, abyśmy mogli zobaczyć, że Ten, którego przed chwilą kontemplowaliśmy jako Boga, przyjął postać sługi. Stawszy się podobnym do ludzi i uznanym za człowieka uniżył się, będąc posłusznym aż do śmierci. Wisząc zaś na krzyżu, przyjął jako swoje słowa psalmu, gdy wołał: "Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił?"

Gdy modlimy się do Chrystusa, zwracamy się do Niego jako do Boga. Gdy On sam się modli, czyni to jako sługa. Tam występuje jako Stwórca, tu jako stworzenie. Przyjąwszy jednak postać zmiennego stworzenia, sam pozostał niezmieniony, a nas uczynił ze sobą jednym człowiekiem, w którym On jest Głową, a my ciałem. Modlimy się zatem do Niego, przez Niego i w Nim. Mówimy z Nim, a On mówi z nami.

Jak wam wiadomo, w ślubach zakonnych, które składamy, zobowiązujemy się do trzech rzeczy: czystości, życia wspólnego i posłuszeństwa. Pismo zaś Święte mówi o dwu rodzajach czystości, o nieskażonym ciele i o niewinnej duszy. Pamiętam więc, które zepsucie jest gorsze - ciała czy duszy. Mędrzec, posiadający dar rozróżniania, łatwo znajdzie odpowiedź: zepsucie duszy jest o tyle gorsze, o ile natura duszy przewyższa cielesną. Na czym polega nieskażoność ciała - wszyscy wiemy. Szkoda jednak, że tak wielu nie potrafi powiedzieć, co to jes czystość duszy. Jeśli o mnie chodzi, to myślę, że ta dusza jest najczystsza, która, choć tkwi wśród tylu rzeczy, kocha Boga ponad wszystko, i z miłości ku Niemu nie godzi się nawet w myślach na żaden grzech.

Pomówmy teraz o życiu wspólnym. Zapewne święte jest takie wspólne życie, o którym czytamy w Dziejach Apostolskich: "Wszyscy mieli jedno serce i jedną duszę". Więcej znaczy jedność serca niż zamieszkiwanie w tym samym domu; większą ma wartość wspólnota ducha niż wspólnota stołu. Cóż znaczy wspólnota w posiadaniu dóbr, jeśli każdy dąży do czego innego. Ani przez wspólne zamieszkiwanie, ani przez wspólny stół, ani nawet przez wspólne przyjmowanie Ciała i Krwi Pańskiej nie wypełnia się ślubu życia wspólnego, jeśli pozostajemy przy własnej woli albo przez złe czyny niszczymy braterską jedność.

Teraz powiedzmy kilka słów o posłuszeństwie. Wielką cnotą jest posłuszeństwo i konieczną dla wszystkich podwładnych. Ale czymże jest posłuszeństwo, jeśli nie spełnieniem z miłości ku Bogu wszelkich nakazów, poskromiwszy ziemski lęk i miłość. Są jednak tacy, którzy tylko dlatego są posłuszni, że przełożeni nie nakazują im niczego innego jak tylko to, co jest po ich myśli. Prawdziwa cnota posłuszeństwa potwierdza się dopiero wtedy, gdy im nakazuje się coś, co dla nich jest przykre. Trzeba nam jeszcze wiedzieć, że do otrzymanego polecenia powinniśmy w jednym wypadku dołączyć naszą wolę, a w innym - usunąć ją w cień.

Tak więc w posłuszeństwie trzymajmy się tej zasady, gdy nam nakazano coś niemiłego lub upokarzającego, wykonaniu niech towarzyszy ochota i poddanie woli, a gdy zaś poleca się nam uczynić coś, co jest przyjemne i podoba się ciału - wtedy trzeba poskromić pożądanie woli.