Prawdziwy czciciel męki Pańskiej spojrzeniem serca patrzy na ukrzyżowanego Jezusa, a w Jego ciele widzi własne ciało. Niech zadrży wszystko, co ziemskie, na widok konającego Zbawiciela! Niech się skruszą kamienne serca ludzi wiarołomnych! Wy, przytłoczeni grobowym wiekiem doczesności, zrzućcie ciężary grzechów i powstańcie do nowego życia! Niechaj już teraz w Mieście Świętym, czyli w Kościele Bożym, ukażą się znaki przyszłego zmartwychwstania, a to, co ma nastąpić w ciele, niech się już teraz okaże w sercach.

Nikt nie jest tak słaby, aby nie mógł zwyciężyć przez krzyż, bo też nie ma takiego, któremu by modlitwa Chrystusa nie dodała siły. Przyniosła ona zbawienie prześladowcom srożącym się przeciwko Niemu, tym więcej wspomoże tych, którzy się do Niego nawracają.

Rozproszona została niewiedza, usunięta przeszkoda na drodze do Boga, a swoją świętą krwią Chrystus obezwładnił ów miecz ognisty, który nam wzbraniał dostępu do krainy życia; ciemności nocy ustąpiły przed prawdziwą światłością. Teraz lud chrześcijański został wezwany do udziału w bogactwach raju i utracona ojczyzna ponownie otwiera się przed odrodzonymi. Nikt nie powinien zamykać sobie tej drogi, którą nawet ukrzyżowany z Chrystusem przestępca potrafił sobie otworzyć dzięki swojej wierze. Wspaniałości i cierpienia obecnego życia nie mogą nas tak dalece pochłonąć, by już w nim nie było dążenia serca pragnącego upodobnić się do Zbawiciela i wzorować się na Nim. On wszystko czynił dla nas i wiele zniósł dla naszego zbawienia, aby z Niego spływała moc na Jego Ciało.

On przecież, pozostając Bogiem, przyjął ludzką naturę tak, że "Słowo ciałem się stało i zamieszkało wśród nas", a Jego miłosierdzie obejmuje wszystkich, prócz niewiernych, bo oni sami je odrzucają. A każdy ma udział w Chrystusie, gdy pnzyjmuje Tego, który w ludzkiej naturze przyjął nas wszystkich, i gdy się odradza w tym samym Duchu, z którego On się począł i narodził. A któż nie odnajdzie w Nim tego, czego sam doznaje? Przyjmowanie pokarmów, potrzeba snu, żal i smutek, łzy współczucia; czyż to wszystko nie jest udziałem naszej znikomej natury? Miała być ona wyleczona z ran w niej zastarzałych i oczyszczona ze skazy grzechu, i to uczynił Jednorodzony Syn Boży, który dlatego stał się Synem Człowieczym, a nic ludzkiego nie jest Mu obce, choć równocześnie pozostaje Bogiem.

Ludzkie, nasze ciało spoczęło bez życia w grobie, trzeciego dnia powstało z martwych i wstąpiło na wyżyny nieba, zasiadając po prawicy Ojcowskiego majestatu. Kiedy więc będziemy postępowali drogą Jego przykazań i bez wahania wyznawali to, czego On w poniżeniu ludzkiego ciała dokonał dla naszego zbawienia, to i my będziemy podniesieni do uczestnictwa w Jego chwale. Albowiem wtedy się jawnie spełni Jego obietnica: "Do każdego, który się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie".