W Ewangelii św. Jana Pan mówi: "Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali". W Liście zaś tegoż Apostoła czytamy: "Najmilsi, miłujmy się wzajemnie, ponieważ miłość jest z Boga, a każdy, kto miłuje, narodził się z Boga i zna Boga. Kto nie miłuje, nie zna Boga, bo Bóg jest miłością".

Niech zatem wierzący badają swoje sumienie i poddają rzetelnemu osądowi nawet najskrytsze poruszenia swego serca, a jeśliby we wnętrzu swojej duszy odnaleźli coś z owoców miłości, niech nie wątpią, że mają w sobie Boga. Żeby zaś z dnia na dzień otwierali się szerzej na przyjęcie tak wielkiego Gościa, niech pełnią wytrwale i w coraz większym zakresie uczynki miłosierdzia. Jeżeli bowiem Bóg jest miłością, to miłości tej nie można niczym ograniczać, skoro i Bóstwo nie da się zamknąć w żadnych granicach.

Dlatego, najmilsi, chociaż dla praktykowania cnoty miłości każdy czas jest odpowiedni, to jednak obecne dni zachęcają nas do tego w sposób szczególny. Bo jeśli chcemy obchodzić Paschę Pana uświęceni na duszy i ciele, to musimy zabiegać przede wszystkim o ten dar łaski, który zawiera w sobie zbiór wszystkich cnót i zakrywa mnóstwo grzechów.

Mając więc świętować tę wyższą ponad wszystko tajemnicę, w której krew Jezusa Chrystusa zmyła nasze nieprawości, przygotujmy najpierw ofiary miłosierdzia. To samo bowiem, czym nas obdarowała dobroć Boża, my winniśmy świadczyć tym, którzy wobec nas zawinili.

Niech też i szczodrość nasza wobec ubogich oraz dotkniętych różnymi ułomnościami obficiej się w nas ujawni, aby z wielu ust płynęły do Boga słowa podzięki, i by nasze posty skutecznie wsparły potrzeby głodujących. Żadne pobożne dzieło nie sprawia Panu takiej przyjemności jak to, gdy przychodzimy z pomocą Jego ubogim. Wszędzie bowiem tam, gdzie spotyka się z naszą miłosierną troską względem innych, rozpoznaje On w niej odbicie swojej własnej miłości.

Nie obawiajmy się, że wydatki z tym związane uszczuplą nasze mienie, ponieważ już sama dobroczynność jest wielkim bogactwem, a szczodrość nie może być pozbawiona środków tam, gdzie Chrystus i karmi, i sam jest karmiony. W każdym bowiem uczynku miłosierdzia działa ta sama ręka, która łamiąc chleb, zwiększa go, a rozdając - pomnaża jego ilość.

Niechże więc ten, kto udziela pomocy innym, będzie spokojny i wesoły, ponieważ wtedy zyska dla siebie najwięcej, kiedy sobie najmniej zatrzyma. Mówi bowiem św. Paweł Apostoł: "Ten, który daje nasienie siewcy, i chleba dostarczy ku pokrzepieniu, i ziarno rozmnoży, i zwiększy plon waszej sprawiedliwości" w Chrystusie Jezusie, Panu naszym, który żyje i króluje z Ojcem i Duchem Świętym na wieki wieków. Amen.

Maria powiedziała Zozymowi: "Uwierz mi, abba, że walczyłam przez siedemnaście lat z dzikimi zwierzętami i nierozumnymi pożądliwościami. Gdy zaczynałam jeść, chciałam mięsa, pragnęłam ryb, które były w Egipcie. Chciałam także wina, które by mi smakowało. Rozkoszowałam się bowiem bardzo w winie i piłam je w obfitości aż do upicia się i nawet teraz prawdziwie go pragnęłam, gdyż - będąc na świecie - go nadużywałam. Tutaj zaś, nie mając zupełnie wody, okrutnie płonęłam pragnieniem, lecz do granic możliwości znosiłam tę mękę. Dokuczało mi ogromne pragnienie wyuzdanych śpiewów i popychało do śpiewania z pamięci pieśni demonów, których nauczyłam się na świecie. Od razu więc, płacząc i bijąc się w piersi, przypominałam sobie świadomie uczynioną przysięgę, którą złożyłam, idąc na tę pustynię. Udawałam się także w myślach przed obraz świętej Bogurodzicy, która w swej wierności mnie przygarnęła, i przed nią płakałam, aby oddaliła ode mnie myśli przygnębiające moją duszę. Gdy tak wylewałam łzy obficie z boleścią i mocno biłam się w piersi, widziałam światłość, która zewsząd mnie otaczała i od razu pojawiał się we mnie spokój. Jakże natomiast mogę opowiedzieć o myślach, które ponownie popychały mnie do cudzołóstwa? Abba, przebacz mi! Ogień zapalał od wewnątrz moje nieszczęsne ciało i cała płonęłam, ciągnięta pragnieniem uścisków miłosnych. Gdy więc nachodziła mnie taka myśl, kładłam się krzyżem na ziemi, mocząc ją obficie łzami, i ufając, że moja Niebieska Obrończyni przybędzie mi z pomocą, by uniemożliwić, abym gwałtownie napastowana przez te obrzydliwości nie dostąpiła upadku. Stawiałam sobie przed oczy kary należne za występek, które jak miecz gniewu wisiały nade mną. Nie wstawałam więc z ziemi, aż to przesłodkie światło mnie nie oświeciło, jak to zazwyczaj bywało, i nie przepędziło myśli, które mi dokuczały. Zawsze więc zwracałam oczy serca ku mojej Obrończyni, błagając, by mnie wspomogła na tej pustyni i w tej pokucie. Miałam więc za wspomożycielkę i towarzyszkę Tę, która zrodziła Twórcę czystości. I tak, jak powiedziałam, przez siedemnaście lat aż do dnia dzisiejszego stoczyłam wiele niebezpiecznych bojów. Od tamtego więc czasu Matka Boża, moja Wspomożycielka, towarzyszyła mi, prowadząc we wszystkim i przez wszystko".

Zozym następnie powiedział: "Nie miałaś pokarmu i odzienia?" Odpowiedziała: "Jak mówiłam, w ciągu siedemnastu lat żywiłam się najpierw wspomnianymi chlebami. Później jadłam rośliny, które rosną na pustyni. Szata zaś, którą miałam, gdy przeszłam Jordan, ze starości podarła się i zniszczyła. Cierpiałam więc bardzo z powodu lodowatego zimna i upalnej spiekoty. Palił mnie żar słońca, a w czasie mrozów trzęsłam się ze srogiego zimna. Często padając na ziemię, leżałem bez ruchu i bez tchu w piersiach, walcząc przeciw licznym niedostatkom i ogromnym pokusom. Za pomocą tego wszystkiego i na różne sposoby Boża moc ustrzegła aż do dnia dzisiejszego moją biedną duszę i ciało. Pamiętając bowiem, od jakiego zła Pan mnie wyzwolił, jestem żywiona pokarmem, którego się nie spożywa i mam za syte uczty nadzieję mojego zbawienia. Karmię się więc i odziewam szatą słowa Bożego, która wszystko zawiera. Nie samym bowiem chlebem żyje człowiek, a ci, którzy nie mają odzienia, bo zwlekli z siebie tunikę grzechu, są odziani w płaszcz pochodzący od Skały".