Uroczystość zmartwychwstania Pańskiego była dla nas powodem do radości, a oto nową przyczyną weselenia się stało się dzisiaj Jego Wniebowstąpienie. Bo przecież czcimy pamiątkę owego dnia, w którym Chrystus wyniósł naszą znikomą naturę ludzką na tron Ojca, ponad wszystkie chóry anielskie i wszystkie moce niebios. Przez taki porządek dzieł Bożych zostaliśmy utwierdzeni i zbudowani, aby jeszcze cudowniej okazała się łaska Boża, która sprawiła, że nie zachwiała się wiara, nie zanikła nadzieja, miłość nie ostygła, kiedy sprzed naszych oczu zabrano to, co słusznie budziło nasze uwielbienie. Bo zaiste, wielka to siła ducha i dowód wielkiego światła w duszach wiernych, gdy się wierzy niezachwianie w to, czego się nie widzi oczyma ciała, a wszystkie swoje pragnienia kieruje się ku temu, czego ujrzeć nie można. Czy podobne uczucia mogłyby powstać w naszych sercach i czy wiara mogłaby nam przynieść usprawiedliwienie, gdyby nasze zbawienie polegało tylko na ujrzeniu tego, co pozostaje w zasięgu naszego wzroku?

A więc to, co było widzialne w naszym Zbawicielu, zostało teraz zawarte w tajemnicach świętych obrzędów. Nasza wiara ma być doskonalsza i mocniejsza, dlatego pouczenie zajęło miejsce widzenia, a jego autorytet mają przyjąć odtąd serca wiernych oświecone światłem z niebios.

Tej wiary, spotęgowanej wniebowstąpieniem Pana i umocnionej zesłaniem Ducha Świętego, nie zdołały przerazić kajdany i więzienie, wygnania i głodzenie, palenie żywcem i wydanie na pożarcie dzikim zwierzętom, ani też żadne inne wymyślne katusze zadawane przez okrutnych prześladowców. Bronili jej po całym świecie, aż do rozlewu krwi, nie tylko mężczyźni i kobiety, ale także młodzieńcy i niewinne dziewice. Ta wiara wypędzała złe duchy, wyzwalała z chorób, wskrzeszała umarłych.

Ale i święci Apostołowie wiele otrzymali przez wniebowstąpienie Pana. Choć byli świadkami tylu cudów i słyszeli tyle nauk, to jednak powaliła ich trwoga na widok strasznej męki Pana i po wielkich oporach poddali się rzeczywistości Jego zmartwychwstania. Lecz po wniebowstąpieniu Pana, oni, przedtem tak bojaźliwi, zostali napełnieni wielką radością. A stało się tak dlatego, że wpatrywali się oczyma duszy w Bóstwo Chrystusa zasiadającego po prawicy Ojca. Już nie zatrzymywali wzroku na ludzkim ciele Jezusa, ale duchem pojęli, że Ten, który do nich zstąpił, nie opuścił swego Ojca, a wstępując do Niego, nie opuścił swoich uczniów.

Syn Człowieczy dał się poznać daleko pełniej jako święty Syn Boży wtedy, gdy powrócił do chwały majestatu Ojca. I także wtedy, w niewysłowiony sposób stał się nam bardziej bliski jako Bóg, kiedy oddalił się od nas jako człowiek. Odtąd wiara, bardziej oświecona, zaczęła lepiej poznawać równość natury Syna i Ojca, i już nie potrzebowała obecności Chrystusa w tym ciele, w którym, jako człowiek, niższy był od Ojca. To ciało, obecnie uwielbione, zachowuje nadal swoją naturę; ale teraz Jednorodzonego Syna Bożego, równego Ojcu, dosięga się nie namacalnie, lecz duchowym zrozumieniem wiary.