Dobry Bóg, Stwórca i szafarz wszelkich dóbr, zechciał, aby wszystko, dlatego że od Niego pochodzi, było dobre, a niektóre ze stworzeń, dzięki większemu udziałowi w dobroci, były lepsze. Spośród niezliczonej ich liczby wybrał jedną, doskonalszą pannę, słusznie nazywaną Bona, "Dobra", i swoimi łaskawymi darami tak ubogacił, że zaiste można o niej powiedzieć słowami psalmu Dawidowego: "Wybrał ją Bóg i postawił przed innymi w swojej służbie".

Jan, kapłan, przybył do Pizy do kościoła św. Marcina i wstąpił tam do Kanoników Regularnych. Wiódł życie wedle reguły św. Augustyna; przyjemny był Bogu, a ludziom miły, jaśniejąc przykładem cnót.

Gdy do Jana przyszła młodziutka Bona, zapytał się jej: Czego chcesz, córko? Usłyszał odpowiedź pełną miłości i prostoty: Chcę - rzekła - spełniać nakazy Boże i wasze. Kapłan, szukając odpowiednich słów i bojąc się nakazać jej cokolwiek bez stosownego namysłu, powiedział tylko: Czyń to, co ci Bóg nakazuje, a gdy się Jemu spodoba, znowu przyjdziesz do mnie.

Bona, skończywszy dziesięć lat, usłyszała na modlitwie, że ma się udać do kapłana Jana, by ten wstawił się za nią u przeora i braci kościoła św. Marcina, aby mogła być przyjęta jako osoba pobożna i siostra. Tak też stało się to ku zbudowaniu wszystkich. Wiek bowiem nie mógł stanąć na przeszkodzie woli i łasce nieba: żeby Bona została przyjęta jako siostra mimo młodego wieku.

Jako siostra stawała się z każdym dniem coraz bardziej oddaną Bogu, coraz bardziej twardą dla siebie, a miłosierniejszą dla ubogich. Nie mieszkała już dalej z matką w rodzinnym domu, tylko pracą swoich rąk zdobywała skromne utrzymanie, a co jej zostało, rozdawała ubogim.

Wprowadziła się do domu obok kościoła, aby móc poświęcić się pobożnym czynnościom i być blisko przybytku modlitwy i Tego, któremu za sprawą nieba została powierzona.