Dni od zmartwychwstania do wniebowstąpienia Pana nie upłynęły na próżno, bo w tym czasie wielkie tajemnice zostały potwierdzone i wielkie rzeczy objawione. Te dni wyzwoliły nas z lęku wobec ponurej śmierci, zwiastowały natomiast nieśmiertelność nie tylko duszy, ale i ciała. Te dni dały wszystkim Apostołom Ducha Świętego przez tchnienie Pana. Wtedy też błogosławiony apostoł Piotr, który już otrzymał władzę kluczy, został obarczony, przed innymi Apostołami, troską o owczarnię Pańską. W tych również dniach Pan, jako trzeci towarzysz, przyłącza się w drodze do dwóch uczniów, pełnych lęku i obaw, i zarzuca im brak wiary, aby w ten sposób rozproszyć mroki naszych wątpliwości. W sercach, które On oświeca, zapala się płomień wiary, a one, przedtem omdlałe, teraz goreją, gdy Pan wyjaśnia im Pisma; a podczas wspólnego posiłku i przy łamaniu chleba otwierają się oczy uczniów. Błogosławione oczy, które ujrzały uwielbioną ludzką naturę; o ileż szczęśliwsze od oczu pierwszych rodziców, którzy poznali swoje przestępstwo i okryli się niesławą.

A więc przez cały ten okres, który upłynął od zmartwychwstania Pana do Jego wniebowstąpienia, Opatrzność Boża o to jedno się troszczyła, o tym jednym pouczała i to jedno ukazywała oczom i sercom swoich wybranych, a mianowicie przekonywała ich, że prawdziwie zmartwychwstał Pan, Jezus Chrystus, ten sam, który istotnie stał się człowiekiem, naprawdę cierpiał i umarł. I w ten sposób błogosławieni Apostołowie i wszyscy uczniowie, tak strwożeni śmiercią Pana na krzyżu i tak powątpiewający o Jego zmartwychwstaniu, zostali tak przekonani oczywistością prawdy, że kiedy Pan wstępował na wysokości niebios, oni nie tylko że nie odczuwali smutku, ale, wprost przeciwnie, zostali napełnieni wielką radością.

Zaiste, niewypowiedzianie wielki był to powód do radości, gdy przed oczyma wybranych świętych natura ludzka wstępowała na najwyższe miejsce ponad wszystkimi stworzeniami niebios, wyniesiona ponad chóry aniołów i wszelką wspaniałość archaniołów, bo miarą wywyższenia mogło być tylko miejsce przy Ojcu przedwiecznym. I razem z Nim zasiada ona na tronie Jego chwały, bo w Synu Bożym została zjednoczona z Jego naturą.