Możemy radować się w Panu z powodu dobrych owoców, jakie wydała święta wizytacja, ponieważ pozwoliła nam zobaczyć, że w naszej Kongregacji zachowywana jest święta Reguła i wskazania, które daliśmy przy innych okazjach oraz że między siostrami panuje pokój, spokój i harmonia, które przystoją prawdziwym oblubienicom Jezusa Chrystusa i które Pan przykazuje nam w świętej Ewangelii. O tak, najdroższe siostry, miłość, pokój, harmonia i święta jedność pomiędzy wami są tym, co zamienia klauzurę klasztorną w rozkosze raju, gdzie z przyjemnością zamieszkuje niebiański Oblubieniec.

Dlatego zachęcamy nasze siostry do rozpalenia w sobie umiłowania Jezusa w świętej modlitwie, do zjednoczenia - z miłości - z Boskim Oblubieńcem dusz czystych, aby dzięki głębokiej łączności z ukochanym Jezusem, który jest Królem pokoju, panowały w was pokój, miłość i święta jedność. Gdy w sercu jest miłość Boga, jest też prawdziwa pokora, a gdy jest prawdziwa pokora, jest też posłuszeństwo, dlatego nigdy nie dość mówić o tym, jak ważne jest dla wszystkich sióstr, aby były posłuszne.

Zachęcamy siostry, aby były staranne w praktykach pobożnych i by pragnęły nieustannego wzrostu duchowego; dlatego w ciągu dnia, przynajmniej co godzinę, po odmówieniu Ave Maria, niech siostry starają się wznieść serce do Boga, wypowiadając akt strzelisty i ofarują Mu pracę czy obecnie wykonywane zajęcie.

Pan mówi nam w Piśmie świętym, abyśmy pamiętali o świętowaniu dnia świętego. Dlatego nakazujemy, aby matki i siostry, oprócz pobożnego uczestniczenia we Mszy świętej i przyjmowania Komunii z największą gorliwością, poświęcały czas na czytanie duchowe, a nauczycielki niech przykładają się przez odpowiedni okres czasu do przygotowania się do cotygodniowych lekcji.

Niech nasze siostry pamiętają o tym fragmencie ze świętej Ewangelii, w którym Pan w stanowczych słowach upomina swoich uczniów, gdyż nie pozwalali, aby dzieci zbliżały się do Niego: "Pozwólcie, aby dzieci przychodziły do Mnie i nie zabraniajcie im tego, gdyż do nich należy królestwo niebieskie". Siostry, mające obowiązek uczenia, powinny nieustannie medytować te najświętsze słowa, które wyszły z ust kochanego Jezusa, rozważając piękno i szczerość młodych dziewcząt, i ogromną wartość, jaką mają w oczach Bożych z powodu ich niewinności.

Dlatego, przez miłosierdzie Jezusa Chrystusa i z największą wylewnością serca, prosimy wszystkie przełożone miejscowe, aby kochały ubogie dziewczęta i chętnie przyjmowały je do szkoły, gdy tylko o to poproszą, o ile pomieszczenia i szkoła na to pozwolą, i - powtarzamy to jeszcze raz - bez odrzucania ubogich dziewcząt, których nie stać na zapłacenie czesnego.

O nie! Niech nie obawiają się nasze siostry, że przez to zabraknie im tego, co konieczne na utrzymanie, ponieważ stanie się właśnie na odwrót; nasz Pan, z miłości do którego siostry ofiarowują ten dar, napełni je błogosławieństwem duchowym i doczesnym i, jeśli będą wierne Bogu i wypełnią to, co obiecały, On sam poruszy serce pobożnych ludzi i dobroczyńców, aby pomogli im swoimi ofiarami.

Któraś może pomyśleć, że nauczanie dziewcząt jest ciężkim obowiązkiem i przeciwstawia się duchowi pobożności, tak bardzo zalecanemu przez naszego Ojca Serafickiego, św. Franciszka. Siostry, które by tak myślały, muszą jednak pamiętać, że nauczanie jest celem tego Instytutu i że siostry z Trzeciego Zakonu Pokutnego naszego Ojca Serafickiego, św. Franciszka, są powołane przez Boga, aby działały pośród dziewcząt tak, jak święty Zakon Ojców Kapucynów czynił w przeszłości i czyni obecnie w różnych częściach świata, to znaczy, że są powołane do życia mieszanego, do kontemplacji i do działania, do pracy i modlitwy, aby zasiewać w sercach dziewcząt święte myśli i pobożne uczucia, które Bóg udzielił im podczas świętej modlitwy.

To jest duch Reguły, którą siostry ślubowały. Ponadto powinny nasze matki i siostry pamiętać, że mimo iż są zakonnicami, są także córkami Adama grzesznika i muszą pracować na swój chleb w pocie czoła.