Obecnie żyję znowu w obecności Pana Jezusa ukrzyżowanego. Czuję Go nad sobą. Widzę Go oczami duszy pośród ludzkości. Płynie z Niego Krew na cały świat. Spływa moc Bóstwa Jego, a ludzie tego nie widzą, nie zdają sobie z tego sprawy. Nawet ludzie wierzący, ludzie pobożni, nie zdają sobie sprawy z tego, że Pan Jezus jest ciągle wśród nas obecny, że męka Jego wciąż trwa jako niekrwawa Ofiara Mszy świętej, z której łaski ciągle, bez ustanku na ludzkość spływają. A chociaż męka krzyżowa raz się w czasie odbyła, trwa ona ciągle w skutkach swoich.

Na Golgocie, gdy trwamy przy Panu Jezusie tak jak współcześni ludzie Panu Jezusowi i jak wszystkie pokolenia ludzi, którzy przed nami żyli, wszyscy rzeczywiście i prawdziwie jesteśmy obecni męce Pana Jezusa na krzyżu i Pan Jezus, jako Bóg, nas wszystkich widział i widzi przy sobie i wszystkie zasługi z Jego męki spływają na nas i Krew przenajświętsza naprawdę nas obmywa, i Bóstwo Pana Jezusa, dzięki Jego zasługom, naprawdę nas przenika i uświęca. Ofiara trwa bez ustanku. Broni nas biednych przed słusznym gniewem Bożym. Tyle grzechów! Większość ludzi odwróconych od Boga, Stwórcy naszego, Dobroczyńcy naszego. Ofiara wciąż trwa i ratuje dusze, i wyrywa je piekłu.

U stóp Ukrzyżowanego nie możemy być bezczynni. Pan Jezus nie tylko rozważania chce Jego męki, nie tylko rozczulania się nieistotnego z zewnątrz i w martwocie, ale chce, byśmy wraz z Nim dusze ratowali. Chce, byśmy Jego Krwi przenajświętszej używali dla zmywania grzechów naszych, grzechów bliskich naszych, grzechów nieprzyjaciół naszych, grzechów całej ludzkości. Bóstwa Jego, zasług Jego dla obudzenia z martwoty tylu dusz, leżących w martwocie grzechu, pogrążonych w nim. Potęga mocy Bożej z tego krzyża płynie na całą ludzkość. Potęga i moc tej Krwi spływającej z krzyża. A ludzie ślepi tego nie widzą! Zamykają swoje dusze na tę moc Bożą i na tę Krew spływającą z krzyża.

Trzeba dawać się przenikać temu Bóstwu. Trzeba dać się przeniknąć tej Krwi. Trzeba nasiąknąć nią. Ofiarować ją trzeba Bogu za siebie i za ludzkość całą. Na krzyżu Zbawca nasz. Per ipsum et cum ipso et in ipso (przez Niego, z Nim i w Nim) zbawienie nasze, świętość nasza. Z krzyża tego płynie miłość do dusz naszych. Ta miłość, która spływa z krzyża do dusz naszych, zapala miłość do Boga w sercach naszych. Zapala miłość ku bliźnim naszym. Miłość, Duch Święty, modli się w nas, bierze nas w posiadanie swoje. Co za pełnia życia w tych tajemnicach. Co za szczęście być posłusznym narzędziem Bożym. Trwać w Bogu, a On w nas.