Ewangelizowanie Słowem Bożym, za przykładem Chrystusa, nauczyciela życia, jest jednym z najgodniejszych, najbardziej pożytecznych, wzniosłych i Bożych urzędów, jakie istnieją w Kościele Bożym, i od niego głównie zależy zbawienie świata. Dlatego niech nie powierza się nikomu tego urzędu, jeśli nie będzie widać, że prowadzi życie święte i przykładne, że odznacza się jasnym i dojrzałym osądem oraz silną i płomienną wolą, ponieważ wiedza i elokwencja pozbawione miłości bliźniego nie budują, lecz, co więcej, po wielokroć niszczą.

Poleca się także kaznodziejom, aby nie przepowiadali rzeczy fantazyjnych, opowiadań, poezji, historyjek czy innych próżnych, płytkich, osobliwych, bezużytecznych, a tym bardziej szkodliwych nauk, lecz, za przykładem Pawła Apostoła, niech przepowiadają Chrystusa ukrzyżowanego, w którym są wszystkie skarby mądrości i wiedzy Bożej.

A ponieważ wobec nagiego i pokornego Chrystusa są niestosowne słowa wygładzone, fałszywe czy ozdobne, lecz nagie, czyste, proste, pokorne i uniżone, jak też Boże, rozpłomienione i pełne miłości - za przykładem Pawła, naczynia wybranego, który przepowiadał nie w subtelności języka czy wymowności ludzkiej, lecz w mocy Ducha; przeto zachęca się kaznodziejów, by wyryli sobie w sercu Chrystusa błogosławionego i oddali Mu się w łagodne posiadanie, tak by z nadmiaru miłości On był Tym, który w nich przemawia, i to nie tylko poprzez słowa, lecz o wiele bardziej poprzez czyny, za przykładem Pawła, doktora narodów, który nie ośmielał się przepowiadać innym jakiejkolwiek rzeczy, jeśli Chrystus najpierw nie sprawił jej w nim; podobnie jak też Chrystus, nauczyciel najdoskonalszy, pouczał nas nie tylko słowami, ale poprzez czyny. I ci są wielkimi w Królestwie niebieskim, którzy najpierw w sobie samych dokonują tego, czego potem innych nauczają i głoszą im.

I aby oni sami, głosząc innym Słowo nie stali się godni potępienia, niech co jakiś czas pozostawią nawiedzanie ludu i, wraz z najsłodszym Zbawicielem, wstąpią na górę modlitwy i kontemplacji, i tam niech starają się rozpalić siebie jak serafni Bożej miłości, tak aby, sami będąc dostatecznie gorący, mogli rozgrzewać innych. I niech pozostaną tam tyle, ile trzeba, by, napełnieni powtórnie Bogiem, dali się porwać Jego mocy w udzielaniu łask Bożych światu.

I niech pozostawią na boku wszelkie próżne i bezużyteczne kwestie czy opinie, pieśni łechcące ucho, subtelności dla niewielu zrozumiałe, lecz, za przykładem najświętszego poprzednika, Jana Chrzciciela, najświętszych Apostołów oraz innych świętych kaznodziejów, rozpalonych Bożą miłością, co więcej, za przykładem naszego najsłodszego Zbawiciela, niech głoszą: "Czyńcie pokutę, ponieważ przybliżyło się Królestwo niebieskie". I według tego, jak nasz Ojciec serafcki w Regule nas napomina: "Niech głoszą o wadach i cnotach, o karze i chwale w krótkości słowa"; nie pragnąc ani szukając niczego innego, jak tylko chwały Bożej i zbawienia dusz odkupionych najdroższą krwią niepokalanego Baranka, Chrystusa Jezusa błogosławionego.