Oświecony przez Ducha prawdy, niechaj nasz umysł przyjmie w czystości i wolności serca chwałę krzyża jaśniejącą w niebie i na ziemi. Niech nam będzie dane pojąć całą głębię słów wypowiedzianych przez Pana w obliczu Jego męki: "Nadeszła godzina, aby został uwielbiony Syn Człowieczy", oraz tego, co dodaje zaraz potem: "Teraz dusza moja doznała lęku i cóż mam powiedzieć? Ojcze, wybaw Mnie od tej godziny. Nie, właśnie dlatego przyszedłem na tę godzinę. Ojcze, uwielbij imię Twoje". A kiedy rozległ się z nieba głos Ojca: "I uwielbiłem, i znowu uwielbię", Jezus zwrócił się do otaczających Go i powiedział: "Głos ten rozległ się nie ze względu na Mnie, ale ze względu na was. Teraz odbywa Slć! sąd nad tym światem. Teraz władca tego świata zostanie precz wyrzucony. A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich ku sobie".

O cudowna potęgo krzyża! O niewysłowiona chwało męki! w Tobie trybunał Pański, w tobie sąd nad światem, w tobie władcza moc Ukrzyżowanego! Wszystko bowiem, tanie, przyciągnąłeś ku sobie, i teraz wszystkie narody świata wielbią Cię i hołd Ci składają, bo zostało ujawnione i spełnione misterium, które przedtem dokonywało się w jednej tylko świątyni Judei i było zaledwie obrazem tego, co miało nadejść. A teraz i stan lewitów jest bardziej znamienity, i większa jest godność prezbiterów, i świętsze namaszczćnie kapłanów, bo Twój krzyż jest źródłem wszystkich błogosławieństw i przyczyną wszelkich łask. Przez krzyż doskonali się w słabości moc wierzących, wzgarda przemienia się w chwałę, a śmierć w życie. Teraz ustały przeróżne ofiary składane ze zwierząt, a ich miejsce zajęła jedna tylko ofiara Ciała i Krwi Twojej, bo Ty jeden jesteś prawdziwym barankiem Bożym, który gładzi grzech świata. W Tobie spełniają się wszystkie zapowiedzi i znaki, i w Tobie wszystkie narody mają się stać jednym królestwem, podobnie jak wszystkie ofiary ustąpiły przed jedną tylko ofiarą.

Z głębokim więc przekonaniem wyznawajmy to, czemu Apostoł Paweł, nauczyciel narodów, dał tak wspaniały wyraz w tych słowach: "Nauka ta zasługująca na wiarę i godna całkowitego uznania, że Chrystus Jezus przyszedł na świat zbawić grzeszników".

Miłosierdzie Boże wobec nas dlatego jest tak cudowne, że Chrystus oddał swe życie nie za sprawiedliwych, nie za świętych, lecz za występnych i grzesznych. Żądło śmierci nie mogło dosięgnąć Bóstwa, więc przez wcielenie Pan przyjął taką naturę, którą by mógł złożyć w ofierze. Przepowiedział to już niegdyś ustami proroka Ozea-sza, że potęga Jego śmierci stanie się zagrożeniem naszej śmierci: "O śmierci, stanę się twoją śmiercią; twoją zgubą będę, Otchłani!" Chrystus umierając poddał się prawom królestwa śmierci, lecz obalił je przez zmartwychwstanie. Odtąd śmierć, której panowanie było wieczne, pozostała tylko w doczesności. "A jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy będą ożywieni".