WERSJA PREMIUM:


Tu jesteś:




Menu:

Internetowa Liturgia Godzin

Wesprzyj rozwój serwisu

Czytelnia

11 października
Święty Bruno I Wielki z Kolonii, biskup

Zobacz także:

Święci Herybert i Bruno
Fakt, że Brunonowi z Kolonii potomność nadała przydomek "Wielki", dowodzi, że musiał on odegrać w dziejach Kościoła w Niemczech wyjątkową rolę. Był on ostatnim synem cesarza Niemiec, Henryka Ptasznika, i św. Matyldy. Przyszedł na świat w roku 924 lub 925. Od dziecka przeznaczony do stanu duchownego, został posłany do szkoły katedralnej w Utrechcie. Jego bratem był Otton I, król, a potem cesarz niemiecki. Wezwał on Brunona na swój dwór i mianował go opatem w Lorch. Takie były bowiem wówczas zwyczaje, że to władcy obsadzali opactwa i biskupstwa. Bruno miał wtedy zaledwie 11 lat. Był to więc jedynie tytuł dla pobierania dochodów z opactwa. Kiedy Bruno miał lat 17, został mianowany kanclerzem królewskim. Była to pierwsza godność w państwie po królu.
Pierwszy dokument z podpisem Brunona nosi datę 31 maja 940 roku. Bruno miał wtedy zaledwie 16 lat. Powierzona mu została szkoła, w której pobierała naukę elita młodzieży, synowie najznakomitszych rodzin. W roku 951 Bruno towarzyszył swojemu bratu Ottonowi I w wyprawie wojennej do Włoch. W Pavii Otton I koronował się na króla Włoch koroną lombardzką.
Kiedy w roku 953 przeniósł się do wieczności metropolita koloński, Wichfrid, kanonicy wybrali na jego miejsce Brunona. Król Otton I wybór brata ochoczo zatwierdził. Bruno miał wtedy zaledwie 29 lat. Otrzymał święcenia biskupie i objął archidiecezję. Kiedy przeciwko Ottonowi I powstał książę Szwabii, Lindolf, a potem książę Loreny, Konrad Czerwony, Bruno pozostał wierny bratu. W nagrodę król po śmierci Konrada mianował Brunona księciem Loreny. Kiedy Otton I został zmuszony po raz drugi wyruszyć zbrojnie do Włoch, w jego imieniu regencję sprawował Bruno (961). Uczestniczył również w koronacji brata na cesarza Niemiec, której dokonał uroczyście w Rzymie w roku 962 papież Jan XII. W ten sposób władca Niemiec został uznany oficjalnie za głowę wszystkich władców chrześcijańskiej Europy.
Niedługo potem wybuchł spór we Francji pomiędzy spadkobiercami Lotara a Hugo Kapetem. Zaproszony na rozjemcę, Bruno zdołał pojednać zwaśnione strony. W drodze powrotnej do Kolonii w Reims zasłabł i w wieku zaledwie 41 lat zmarł 11 października 965 roku. Spełniono jego życzenie i jego ciało sprowadzono do Kolonii. Umieszczono je w kościele opactwa benedyktyńskiego św. Pantaleona, które wystawił. Jego kult zatwierdził dla diecezji kolońskiej papież Pius IX w roku 1870.
Bruno nie uzyskał chwały ołtarzy dzięki szlachetności pochodzenia ani też dzięki swojej godności, ale przez swoją świętość. Umiał on przedziwnie łączyć obowiązki świeckie i kościelne z osobistą ascezą. Korzystając z wielkiego autorytetu, jakim się cieszył, oraz z pełnego poparcia brata-cesarza, dbał o to, by Kościół w Niemczech miał pełną swobodę. Przeprowadzał energicznie konieczne reformy, troszczył się o ład i pokój w państwie. Nie dziw więc, że uważano go powszechnie za świętego i zaraz po śmierci zaczęto oddawać mu cześć. Z czasem jednak pamięć o wielkim mężu zatarła się i ograniczyła jedynie do okręgu Westfalii.


Więcej informacji:

Kliknij tutaj - książka w księgarni Gloria24.pl
Kliknij tutaj - książka w księgarni tolle.pl
Kliknij tutaj - płyta CD Audio / MP3, audiobook
Kliknij tutaj - strona w Internecie

deon.pl
Bruno I, arcybiskup Kolonii

Ostatnia aktualizacja: 30.09.2013


Ponadto dziś także w Martyrologium:
W Walencji, w Hiszpanii - św. Emanueli Torres Acosta, znanej także pod zakonnym imieniem Marii Desolaty. Mając 25 lat pozyskana została dla tworzącego się zgromadzenia Służebniczek Marii, które gorliwy kapłan Michał Martinez zainicjował przez wzgląd na chorych. Była pierwszą przełożoną tego zgromadzenia. Zmarła w roku 1887. Kanonizował ją w roku 1970 Paweł VI.

oraz:

św. Firmina, biskupa (+ ok. 552); św. Gumara (+ 775); św. Kanika, prezbitera i opata (+ 600); św. Placydii, dziewicy (+ 532); św. Sarmaty (+ 357); świętych męczenników Taraka, Probusa i Andronika (+ 304)

Wyślij do nas maila
STRONA GŁÓWNA
TEKSTY ILG | OWLG | LITURGIA HORARUM | KALENDARZ LITURGICZNY | DODATEK | INDEKSY | POMOC
CZYTELNIA

 Teksty Liturgii Godzin:
© Copyright by Konferencja Episkopatu Polski i Wydawnictwo Pallottinum

Opracowanie i edycja - © Copyright by ILG