Biskupstwo Polowe, późniejszy Ordynariat Polowy, został utworzony przez papieża Benedykta XV w dniu 5 lutego 1919 r. Przed II wojną światową biskupami polowymi byli najpierw bp Stanisław Gall, a po jego konflikcie z Józefem Piłsudskim - bp Józef Gawlina.
W okresie PRL zamiast biskupstwa polowego istniał Generalny Dziekanat Wojska Polskiego. Polska była jedynym krajem państw obozu socjalistycznego, w którym zachowano jakąkolwiek formę duszpasterstwa w wojsku. Kapelani wojskowi pozostawali jednak w ścisłej zależności od Ministerstwa Obrony Narodowej, a generalnego dziekana mianował jego szef.
Taka sytuacja była nie do przyjęcia dla Episkopatu, który nie miał wpływu na działalność kapelanów. 21 stycznia 1991 r. papież św. Jan Paweł II odtworzył ordynariat polowy w Polsce. Ordynariat jest okręgiem kościelnym zrównanym prawnie z diecezją, posiadającym własnego biskupa, któremu powierzona jest troska pasterska o część ludu Bożego z różnych tytułów (np. poprzez członków rodzin) związanego ze służbą w Wojsku Polskim oraz Strażą Graniczną i Służbą Ochrony Państwa. Istnienie ordynariatu polowego i jego działalność duszpasterska została zagwarantowana w konkordacie zawartym między Stolicą Apostolską i Rzeczpospolitą Polską.
Ordynariat polowy różni się od diecezji kryterium przynależności wiernych do tej kościelnej jednostki administracyjnej. Do diecezji przynależy się ze względów geograficznych, mieszkając na jej terenie. Ordynariaty są tworzone dla konkretnych grup wiernych, które rozsiane są na różnych terenach, ale z jakiegoś powodu tworzą jednolitą wspólnotę, tak jak w przypadku wspólnoty żołnierzy i funkcjonariuszy wymienionych służb mundurowych.


Obecnie biskupem polowym jest bp Wiesław Lechowicz. Do ordynariatu należy ok. 400 tys. katolików. Posługuje w nim ok. 50 księży diecezjalnych, ok. 100 księży inkardynowanych do innych diecezji oraz 11 księży zakonnych. Jest to 130 kapelanów zawodowych: 119 w szeregach Wojska Polskiego i 11 w Straży Granicznej; ponadto do ordynariatu należy 4 kapelanów greckokatolickich. Posługą kapelanów objęte są wszystkie instytucje i jednostki wojskowe, uczelnie, szpitale, sanatoria oraz żołnierze polscy uczestniczący w misjach pokojowych poza granicami kraju i w polskich przedstawicielstwach wojskowych przy NATO i UE. Patronką Ordynariatu jest Maryja Królowa Polski, Hetmanka Żołnierza Polskiego.

Katedrą polową jest kościół garnizonowy pw. Najświętszej Maryi Panny w Warszawie. Kościół ten, pierwotnie pod wezwaniem św. Pryma i św. Felicjana, zbudowali w połowie XVII wieku ojcowie pijarzy. W 1656 roku spłonął on doszczętnie podczas najazdu szwedzkiego. W latach 1660-1681 z funduszy króla Jana Kazimierza i Małgorzaty Kotowskiej odbudowano świątynię i konwent, w którym mieściło się założone przez ks. Stanisława Konarskiego słynne Collegium Nobilium. Wnętrze nowego okazałego gmachu kościoła w stylu barokowym posiadało siedem ołtarzy ozdobionych obrazami Szymona Czechowicza i rzeźbami Jana Jerzego Plerscha. Po powstaniu listopadowym rząd carski dokonał kasaty zakonu pijarów i odebrał im kościół, by zamienić go na cerkiew pod wezwaniem Świętej Trójcy, przeznaczoną dla wojska rosyjskiego.

Po odzyskaniu niepodległości w 1918 r. świątynię przejęło wojsko polskie jako swój kościół garnizonowy pod wezwaniem NMP Królowej Polski. W latach 1923-1933 przebudowano go, przywracając mu pierwotny barokowy kształt. W 1944 roku kościół został ponownie zniszczony. Odbudowany z inicjatywy ówczesnych władz, pozostał kościołem garnizonowym wojska polskiego, a w 1991 roku stał się katedrą polową. Kruchtę i boczne kaplice wypełniają liczne tablice upamiętniające miejsca walk i bohaterstwo polskich żołnierzy. Katedra polowa otrzymała także w darze drzwi ozdobione płaskorzeźbami prezentującymi najbardziej znaczące sceny bitewne polskiego oręża.


Św. Jan Paweł II nawiedził katedrę polową 8 czerwca 1991 r., w czasie czwartej pielgrzymki do Polski. Powiedział wówczas:

Niech Bóg pozwoli tej katedrze, ażeby mogła w stosunku do duszpasterstwa wojskowego pełnić tę funkcję, jaką spełnia każda katedra biskupa na świecie, tzn. jest matką wszystkich kościołów, wszystkich kościołów, które są wśród żołnierzy, garnizonów, rozproszone po całym kraju, ale stanowią specjalną jedność ze względu na charakter wspólnoty, która jest jednocześnie wspólnotą żołnierzy, wspólnotą wojskową i równocześnie wspólnotą chrześcijańską, katolicką, skupioną wokół biskupa, skupioną wokół Piotra.