WERSJA PREMIUM:


Tu jesteś:




Menu:

Internetowa Liturgia Godzin

Wesprzyj rozwój serwisu

Czytelnia

20 marca
Święta Aleksandra, męczennica

Zobacz także:

Święta Aleksandra
Aleksandra pochodziła z Ancyry w Galacji (dzisiejsza Ankara). Miała odmówić udziału w procesji z posążkami Artemidy i Ateny. Podczas wyznania wiary w Chrystusa została skazana na śmierć. Utopiono ją w bagnach, w pobliżu rodzinnego miasta, ok. 300 lub 310 r. wraz z sześcioma innymi kobietami, które wcześniej ślubowały dziewictwo i żyły poszcząc i pełniąc dobre uczynki. Były to: Klaudia, Eufrazja, Matrona, Julianna, Eutymia oraz najstarsza z nich, Teodozja. Przed utopieniem miały być wydane młodym mężczyznom na pohańbienie. Jednak ci uciekli, kiedy Teodozja pokazała im swoje siwe włosy. Wtedy wszystkie zostały w okrutny sposób torturowane: obnażono je, bito pałkami, obcinano piersi, ich ciała strugano ostrymi narzędziami aż do kości. Żadna z nich nie wyparła się Chrystusa.
Ciała męczennic miał wydobyć z grzęzawisk, by je po chrześcijańsku pochować, Teodat (Teodot), siostrzeniec Teodozji (Tekusy), który od dawna pomagał chrześcijanom: odwiedzał ich w więzieniach, podnosił na duchu, ofiarował swój hotel na miejsce sprawowania liturgii. Po pochowaniu ciotki z Towarzyszkami został zdradzony przez sąsiadów i poniósł karę śmierci przez ścięcie. Jego ciało wraz z wydobytymi z grobu ciałami 7 męczennic spalono.
Według innych hagiografów Aleksandra z Towarzyszkami po mękach została spalona żywcem w rozpalonym piecu.

W ikonografii Święta przedstawiana jest zawsze w towarzystwie innych męczennic, z którymi poniosła śmierć. Między sobą różnią się praktycznie tylko kolorem szat. Aleksandra ma czerwony płaszcz i białą chustę na głowie.



Ostatnia aktualizacja: 08.03.2024


Ponadto dziś także w Martyrologium:
Na wysepce Farne, u brzegów Anglii - św. Kutberta, biskupa. Wcześnie znalazł się wśród mnichów. Po synodzie w Whitby został przeorem i opowiadał się za romanizacją liturgii celtyckiej. Potem schronił się w pustelni na wysepce Farne. Na żądanie króla Nortumbrii i innych przyjął w roku 633 sakrę i został biskupem w Lindisfarne. Ścisłą łączność utrzymywał z mniszkami w Tynemouth. Pod koniec swych dni schronił się znów na ulubionej wysepce, by przygotować się na śmierć. Nastąpiła w roku 687. Wkrótce potem sporządzono jego życiorysy. Chwale Kutberta swego pióra użyczył także św. Beda.

oraz:

bł. Ambrożego ze Sieny, zakonnika (+ 1286); bł. Hipolita Galantini, zakonnika (+ 1619); św. Nicetasa, biskupa w Apolonii (+ 735)

Wyślij do nas maila
STRONA GŁÓWNA
TEKSTY ILG | OWLG | LITURGIA HORARUM | KALENDARZ LITURGICZNY | DODATEK | INDEKSY | POMOC
CZYTELNIA

 Teksty Liturgii Godzin:
© Copyright by Konferencja Episkopatu Polski i Wydawnictwo Pallottinum

Opracowanie i edycja - © Copyright by ILG