Garść informacji:

Wincenty Ferreriusz urodził się w 1350 roku w Walencji, w Hiszpanii. Wstąpił do dominikanów jako siedemnastoletni młodzieniec. Podjął surową dyscyplinę życia duchowego, którego piękne świadectwo pozostawił w traktacie De vita spirituali. Oddał się najpierw nauczaniu filozofii i teologii, zajmując się również (w latach 1380-1390) wieloma sprawami państwowymi i kościelnymi na polecenie kardynała legata Piotra de Luna oraz Jana I, króla Aragonii. W tym czasie poświęcił się także kaznodziejstwu, najpierw na dworze papieża w Awinionie, a później w południowej Francji i w Italii. Pełnił tę posługę aż do 1399 roku, kiedy to oddał się wyłącznie kaznodziejstwu wędrownemu, na mocy szczególnej misji otrzymanej od Chrystusa, jak sam o tym zaświadczył w liście do antypapieża Benedykta XIII.
Po opuszczeniu antypapieża, którego wcześniej w dobrej wierze popierał, usilnie i troskliwie pracował dla pokoju i jedności Kościoła, rozdartego wówczas przez schizmę. Obdarzony darami Ducha Świętego oraz zaopatrzony w apostolskie pełnomocnictwa, przewędrował prawie wszystkie kraje zachodniej Europy. Cieszył się wielką sławą charyzmatycznego kaznodziei, wywierającego zbawienny wpływ na ludzi. Zmarł w Vannes, we Francji, 5 kwietnia 1419 roku. Papież Kalikst III zaliczył go do grona świętych 29 czerwca 1455 roku.