Nie zamierzamy wykazywać, że szczęście władców chrześcijańskich sprowadza się jedynie do długich lat ich panowania czy też że mogli przekazać tron swoim synom, a sami w pokoju zejść z tego świata. Nie mówimy, że są szczęśliwi, bo mogli odeprzeć wrogów królestwa lub poskromić próby buntu niespokojnych poddanych. Te sprzyjające im okoliczności, stanowiące osłodę pełnego zmagań życia na ziemi, były udziałem i władców niechrześcijańskich, nie należących do Państwa Bożego, ale adorujących fałszywych bogów. Bóg tak dozwolił w swoim miłosierdziu, bo nie chciał, by wierzący w Niego widzieli w podobnych osiągnięciach najwyższe dobro dla człowieka.

My natomiast uważamy, że szczęśliwi są władcy rządzący sprawiedliwie, którzy się nie pysznią i nie dają posłuchu pochlebcom i służalcom, i pamiętają o tym, że są tylko słabymi ludźmi. Służą oni wszechwładnemu Bogu, miłują Go, czczą i szanują, i ku Niemu skłaniają serca swych poddanych, bo ważniejsze jest dla nich owo królestwo, którego posiadania nikt nie będzie mógł im odebrać. Wolą oni raczej przebaczać niż karać, a winnych ścigają nie dla zemsty, lecz gdy tego wymaga dobro państwa, które im zostało powierzone; jeżeli ułaskawiają przestępcę, czynią to w nadziei, że się poprawi, a nie z pobłażliwości dla występku, konieczną zaś surowość w stosowaniu prawa łagodzą wyrozumieniem i dobroczynnością. Tym więcej powściągają oni swoje zachcianki, im bardziej są niezależni i wolą raczej panować nad swoimi pożądaniami niż władać licznymi ludami.

Tak postępują władcy, którymi kieruje umiłowanie wiecznej szczęśliwości, a nie próżna chwała; a ich ofiarą złożoną za grzech jest pokorne poddanie się Bogu, miłosierdzie i modlitwa. Takich władców chrześcijańskich my nazywamy szczęśliwymi: szczęście ich czeka i podążają ku niemu pełni nadziei, aż stanie się ono rzeczywistością w dniu, gdy się spełni to, czego oczekujemy.