WERSJA PREMIUM:


Tu jesteś:


Menu:

Internetowa Liturgia Godzin
Wesprzyj rozwój serwisu

Czytelnia

Wielkanoc

Ostatnia aktualizacja: 03.06.2011


Wielkanoc - Zmartwychwstanie

W pierwszą niedzielę po pierwszej wiosennej pełni Księżyca obchodzimy w Kościele uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego. Nazywamy ją często Wielkanocą, czyli Wielką Nocą, bowiem cud zmartwychwstania Jezusa Chrystusa dokonał się nad ranem, o świcie. Cud ten jest bez wątpienia największym, jaki dokonał się w całej historii świata, dlatego słusznie noc tego cudu nazywamy wielką.
Wielkanoc jest pierwszym i najdawniejszym świętem w Kościele. Obchodzili go Apostołowie w tym samym czasie, kiedy Żydzi obchodzili swoją Paschę, gdyż zmartwychwstanie Jezusa dokonało się w dzień po uroczystości Paschy. Była ona obchodzona przez Izraelitów na pamiątkę wybawienia ich z niewoli egipskiej. W tym samym czasie przypadła śmierć Pana Jezusa i Jego zmartwychwstanie jako tajemnica naszego odkupienia, wybawienia z niewoli szatana i wprowadzenia nas do ziemi obiecanej, do niebieskiego Ojca. Żydzi obchodzili Paschę dnia 14 nisan, bo tak przykazał im Mojżesz. Przez miesiąc nisan określano miesiąc (30 dni) od nowiu marca do nowiu kwietnia. Jednak ze względu na to, że Pan Jezus zmartwychwstał w niedzielę, chrześcijanie już od wieku II pierwszą niedzielę po pełni wiosennej zaczęli obchodzić jako Wielkanoc. Tak też uchwalił sobór w Nicei w 325 roku, dodając, że za pełnię wiosenną uważa się tę, która wypada po zrównaniu dnia z nocą, czyli po 21 marca. Tak więc Wielkanoc może się wahać pomiędzy 22 marca a 25 kwietnia.
Wielkanoc jest nie tylko pierwszym świętem w Kościele chronologicznie, ale także co do ważności. Przez wszystkie wieki było uważane za największe. Wydawałoby się, że powinno nim być Boże Narodzenie, przyjście na ziemię Syna Bożego. Chrystus Pan zjawił się jednak na ziemi naszej w takich okolicznościach, że tylko szczerze wierzący mogli przyjąć za pewnik, że to On właśnie był obiecanym Zbawicielem świata. Jego zaś męka i śmierć była tak okrutna i hańbiąca, że mogła nawet najwierniejszym odebrać wiarę w Chrystusa. Jak wiemy, stało się tak nawet w przypadku osób będących najbliżej Pana Jezusa - Apostołów. Załamali się oni zupełnie na widok Jego męki i śmierci. Swoim zmartwychwstaniem Jezus potwierdził, że jest prawdziwie Mesjaszem, Synem Bożym. Nawet kiedy Pan Jezus czynił cuda, można było powołać się na Mojżesza i proroków, którzy czynili cuda podobne, a może nawet i większe. Jednak cud zmartwychwstania musi przekonać wszystkich, którzy tylko mają dobrą wolę i chcą poznać prawdę. To jedna z przyczyn, dla których Kościół zawsze na pierwszym miejscu w hierarchii świąt stawia Wielkanoc. Ono jest słońcem roku kościelnego, ono jest centrum wszystkich tajemnic, związanych z życiem i posłannictwem na ziemi Jezusa Chrystusa tak dalece, że przez pierwsze trzy wieki było ono jedynym świętem. Już Tertulian pisał ok. roku 220: "Od Paschy do Pięćdziesiątnicy radujmy się".
Zmartwychwstanie Chrystusa nastąpiło o świcie: "A oto powstało wielkie trzęsienie ziemi. Albowiem anioł Pański zstąpił z nieba, podszedł, odsunął kamień i usiadł na nim. Postać jego jaśniała jak błyskawica, a szaty jego były białe jak śnieg. Ze strachu przed nim zadrżeli strażnicy i stali się jakby umarli". W czasie składania ciała Pana Jezusa do grobu namaszczono Jego ciało, jak to było w zwyczaju, aby je zachować jak najdłużej. Uczyniono to jednak prowizorycznie. Uczniowie nie byli bowiem przygotowani na tak rychłą śmierć, a po zachodzie słońca obowiązywał ich jako prawowiernych Żydów obchód święta Paschy, który zaczynał się właśnie w Wielki Piątek wieczorem. Pascha bowiem przypadała w sobotę. Pięknie tę scenę opisuje nam św. Marek: "Po upływie szabatu Maria Magdalena, Matka Jakuba, i Salome nakupiły wonności, żeby pójść namaścić Jezusa. Wczesnym rankiem w pierwszy dzień tygodnia przyszły do grobu, gdy słońce wzeszło. A mówiły między sobą: «Kto nam odsunie kamień od wejścia grobu?» Gdy jednak spojrzały, zauważyły, że kamień był odsunięty, a był bardzo duży. Weszły więc do grobu i ujrzały młodzieńca, siedzącego po prawej stronie, ubranego w białą szatę; i bardzo się przestraszyły. Lecz on rzekł do nich: «Nie bójcie się. Szukacie Jezusa z Nazaretu, ukrzyżowanego; powstał, nie ma Go tu. Oto miejsce, gdzie Go złożyli. Lecz idźcie, powiedzcie Jego uczniom i Piotrowi: Idzie przed wami do Galilei, tam Go ujrzycie, jak wam powiedział". One wyszły i uciekły z grobu; ogarnęło je bowiem zdumienie i strach. Nikomu też nic nie oznajmiły, bo się bały".
Kiedy jednak owe niewiasty wracały do miasta, Maria Magdalena przerażona widokiem odkrytego grobu pobiegła zawiadomić o tym natychmiast Apostołów. Niewiasty w tym czasie powracały za Magdaleną. Kiedy były w drodze, "oto Jezus stanął przed nimi i rzekł: «Witajcie». One zbliżyły się do Niego, objęły Go za nogi i oddały Mu pokłon. A Jezus rzekł do nich: «Nie bójcie się. Idźcie i oznajmijcie moim braciom: niech idą do Galilei, tam Mnie zobaczą»".
Tymczasem niewiasty uprzedziła już Maria Magdalena. Pobiegła bowiem "i przybyła do Piotra i do drugiego ucznia, którego Jezus miłował, i rzekła: «Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go złożono»". Do grobu Pana Jezusa udali się więc Piotr i Jan. Weszli do środka i ujrzeli prześcieradło, w które było owinięte ciało Pana Jezusa. Powrócili więc do uczniów, aby im powiedzieć, co zastali.
Kiedy Magdalena zawiadomiła Piotra i Jana, pobiegła zapewne zawiadomić o tym, co się stało, także innych uczniów, rozproszonych po mieście. Kiedy powróciła do grobu i weszła do środka, płacząc w przekonaniu, że wrogowie Chrystusa potajemnie przenieśli Jego ciało gdzie indziej, ujrzała dwóch aniołów. "I rzekli do niej: «Niewiasto, czemu płaczesz?» Odpowiedziała im: «Zabrano Pana mego i nie wiem, gdzie Go położono». Gdy to powiedziała, odwróciła się i ujrzała stojącego Jezusa, ale nie wiedziała, że to Jezus. Rzekł do niej Jezus: «Niewiasto, czemu płaczesz? Kogo szukasz?» Ona zaś sądząc, że to ogrodnik, powiedziała do Niego: «Panie, jeśli ty Go przeniosłeś, powiedz mi, gdzie Go położyłeś, a ja Go wezmę». Jezus rzekł do niej: «Mario!»". Epizod ten nasuwa nam przypuszczenie, że w pobliżu musiało istnieć więcej grobów, które utrzymywał w porządku najęty ogrodnik.
Tego samego dnia Pan Jezus pojawił się jeszcze dwóm uczniom, idącym do Emaus, co plastycznie opisał św. Łukasz. Wieczorem pojawił się w Wieczerniku Pan Jezus wszystkim uczniom za wyjątkiem Tomasza. Widać z tego, że wieść o zmartwychwstaniu Pana Jezusa już się rozeszła i Apostołowie uważali za stosowne zebrać się na naradę, co mają robić. W dalszych dniach nastąpiły kolejne objawienia się Zmartwychwstałego.
Apostołowie byli tak dalece przestraszeni męką i śmiercią Pana Jezusa, że nie tak łatwo dawali wiarę w Jego zmartwychwstanie, chociaż Jezus przed śmiercią kilka razy to wydarzenie zapowiadał. Doszło do tego, że Pan Jezus musiał im wyrzucać niedowiarstwo, żądać, aby dali mu coś do jedzenia. Święty Tomasz Apostoł na wieść o zmartwychwstaniu zawołał: "Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ, i nie włożę ręki mojej do boku Jego, nie uwierzę".
Kiedy Apostołowie przekonali się, że Jezus żyje w swoim uwielbionym ciele, żadna siła nie zdołała wyrwać ich z tego przekonania. Na nim też będą budować przepowiadanie Chrystusa. Już w pierwszym przemówieniu po Zesłaniu Ducha Świętego św. Piotr powie: "Bracia, wolno powiedzieć do was otwarcie, że patriarcha Dawid... widział przyszłość i przepowiedział zmartwychwstanie Mesjasza, że ani nie pozostanie w otchłani, ani ciało Jego nie ulegnie rozkładowi. Tego właśnie Jezusa wskrzesił Bóg, a my wszyscy jesteśmy tego świadkami". W drugim przemówieniu, do tłumu zebranego z okazji uzdrowienia chorego od urodzenia, św. Piotr powie jeszcze dobitniej: "Bóg naszych ojców... wsławił sługę swego, Jezusa, wy jednak wydaliście Go i zaparliście się Go przed Piłatem, gdy postanowił Go uwolnić... Zabiliście Dawcę życia, ale Bóg wskrzesił Go z martwych, czego my jesteśmy świadkami". Do Korneliusza Książę Apostołów zwraca te słowa: "Wiecie, co się działo w całej Judei... Znacie sprawę Jezusa z Nazaretu... przyszedł On dobrze czyniąc... A my jesteśmy świadkami wszystkiego, co zdziałał w ziemi żydowskiej i w Jerozolimie. Jego to zabili zawiesiwszy na drzewie. Bóg wskrzesił Go trzeciego dnia i pozwolił Mu ukazywać się nie całemu ludowi, ale nam, wybranym uprzednio przez Boga na świadków, którzyśmy z Nim jedli i pili po zmartwychwstaniu".

Na czym tajemnica polega zmartwychwstania? Jak sam wyraz świadczy, "zmartwychwstać" to znaczy wstać z martwych, przejść ze śmierci do życia. Śmierć polega na odłączeniu duszy od ciała, a przeto zmartwychwstanie polega na ponownym połączeniu duszy z ciałem. Tylko Bóg, który jest Panem życia i śmierci, może tego cudu dokonać, gdyż jako Stworzyciel jest wszechmocnym i Panem absolutnym stworzeń, jak i praw, które nimi rządzą.
Pismo święte podaje wypadki wskrzeszenia z martwych już w Starym Testamencie. Dokonywał takich cudów Eliasz i Elizeusz. Czynili to oczywiście nie własną mocą, ale Bożą. Bóg na ich prośby wskrzeszał umarłych. W Nowym Testamencie czytamy o trzech takich wypadkach. Pan Jezus wskrzesił córkę Jaira, młodzieńca z Naim i Łazarza, który od trzech dni znajdował się już w grobie i był w stanie rozkładu. Cudów tych dokonał Chrystus mocą własną, jako Syn Boży, co wyraźnie zaznacza: "Dziewczynko, mówię ci, wstań!", "Młodzieńcze, tobie mówię, wstań!".
Skoro Pan Jezus miał jako Syn Boży moc wskrzeszania innych, to czy nie mógł własnej duszy nakazać, by powróciła do swojego ciała? Św. Tomasz zadaje sobie pytanie, czy zmartwychwstanie Pana Jezusa było absolutną koniecznością. Odpowiada, że nie. Po dokonanym Odkupieniu mógł On bowiem unicestwić swoją ludzką naturę. Jednak zdaniem Doktora Anielskiego wypadało, aby Chrystus zmartwychwstał. Należała się bowiem za cierpienia nagroda dla ludzkiej natury Pana Jezusa. Przez swoje zmartwychwstanie Chrystus utwierdził także wiarę w siebie i w swoją naukę. Dał wreszcie podstawę do wiary, że i nasze ciała również kiedyś ożywi, tak jak obiecał.
Fakt zmartwychwstania Pana Jezusa jest tak oczywisty, że nie może budzić żadnych zastrzeżeń. Najpierw Pan Jezus kilka razy zapowiedział swoją śmierć i po niej swoje zmartwychwstanie. Żydzi wiedzieli o tym i dlatego po śmierci Pana Jezusa mówią do Piłata: "Panie, przypomnieliśmy sobie, że ów oszust powiedział jeszcze za życia: «Po trzech dniach powstanę». Każ więc zabezpieczyć grób aż do trzeciego dnia, żeby przypadkiem nie przyszli Jego uczniowie, nie wykradli Go i nie powiedzieli ludowi: «Powstał z martwych»". Pieczołowitość, z jaką to Sanhedryn uczynił, zdawała się wykluczać wszelką nadzieję. A jednak właśnie ta straż miała być koronnym świadkiem wydarzenia. Potem przez czterdzieści dni Chrystus pojawiał się swoim uczniom i wyznawcom, jadł z nimi i rozmawiał, wydawał ostatnie polecenia.
Św. Paweł Apostoł na pierwszym miejscu wśród owoców zmartwychwstania Jezusa stawia to, że jest ono fundamentem naszej całej chrześcijańskiej wiary: "Jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna także wasza wiara. Tymczasem jednak Chrystus zmartwychwstał jako pierwszy z tych, co pomarli". Apostoł narodów widzi w tajemnicy Chrystusowego zmartwychwstania fundament również naszego zmartwychwstania: "Jeżeli głosi się, że Chrystus zmartwychwstał, to dlaczego twierdzą niektórzy pośród was, że nie ma zmartwychwstania? Ponieważ bowiem przez człowieka przyszła śmierć, przez człowieka też dokona się zmartwychwstanie. I jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy ożywieni będą. Trzeba, ażeby to, co zniszczalne, przyodziało się w niezniszczalność, a to, co śmiertelne, przyodziało się w nieśmiertelność. Gdzież jest, o śmierci zwycięstwo? Gdzie jest, o śmierci, twój oścień?".

Jak każdej wielkiej uroczystości, tak również i Wielkanocy towarzyszą liczne symbole. Jednym z nich jest baranek paschalny. Kiedy anioł śmierci przeszedł przez ziemię egipską i wybił w każdym domu pierworodnych synów, ominął domy Izraela dlatego, że ich oddrzwia były naznaczone krwią baranka zabitego specjalnie z tej okazji. Baranek paschalny był wyraźną zapowiedzią, typem, figurą Jezusa Chrystusa, którego Krew miała ocalić cały rodzaj ludzki od śmierci wiecznej. Na tę symbolikę wskazuje już prorok Izajasz ok. 700 lat przed narodzeniem Jezusa: "On się obarczył naszym cierpieniem, On dźwigał nasze boleści, a myśmy Go za skazańca uznali, chłostanego przez Boga i zdeptanego. Lecz On był przybity za nasze grzechy, zdruzgotany na nasze winy. Spadła Nań chłosta zbawienia dla nas, a w Jego ranach jest nasze zdrowie. Wszyscyśmy pobłądzili jak owce... a Pan zwalił na Niego winy nas wszystkich. Dręczono Go, lecz sam się dał gnębić, nawet nie otworzył ust swoich, jak baranek na rzeź wiedziony". Św. Jan Chrzciciel wskaże wprost na Pana Jezusa i powie o Nim: "Oto Baranek Boży, który gładzi grzechy świata". O Chrystusie - Baranku na wielu miejscach pisze wreszcie także św. Jan Apostoł w Apokalipsie.
W procesji rezurekcyjnej niesie się figurę zmartwychwstałego Chrystusa. Umieszcza się ją potem w prezbiterium aż do uroczystości Wniebowstąpienia. Obok figury stawia się krzyż z czerwoną stułą, nie mniej wymowny symbol Chrystusa-Kapłana, który złożył sam siebie na Ofiarę za grzechy świata.
Paschał, czyli świeca wielkanocna, wyróżnia się znacznie wśród innych świec. Symbolizuje Chrystusa, który sam o sobie powiedział: "Ja jestem światłością świata. Kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia". Liturgia przewiduje, aby paschał zapalano w czasie Mszy świętej w czasie wielkanocnym. Przez pozostałą część roku powinien stać przy chrzcielnicy i przypominać, komu ochrzczeni zawdzięczają łaskę przybrania za dzieci Boże. Również w czasie pogrzebu paschał powinien budzić nadzieję i przypominać słowa Chrystusa: "Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł żyć będzie".

Dawniej rezurekcja w Polsce była często połączona z widowiskiem. Trzech kleryków, ubranych w białe alby, przedstawiało niewiasty idące do grobu. Chór wyobrażał aniołów i śpiewał: "Kogo w grobie szukacie? Nie ma Go tu. Zmartwychwstał, jako powiedział". W czasie rezurekcji strzelano z armat, moździerzy, fuzji i pistoletów; palono szczapy, skrzynie, stare smolne beczki, co wywoływało nawet pożary czy okaleczenia. W Warszawie artyleria dawała 300 salw. W procesji uczestniczył król, ministrowie, dwór i senat. Rezurekcja zwykle zaczynała się około godziny 10 wieczorem, a kończyła o północy.
W pierwszym dniu świąt stoły były zastawione obficie, że aż się uginały od szynek, kiełbas, innych mięsiw, placków, mazurków, babek itp., a wszystko to obficie zakrapiane miodem, piwem i winem.
W wielu okolicach Polski w czasie wielkanocnym pozdrawiano się słowami: "Chrystus zmartwychwstał". Druga osoba odpowiadała: "Zmartwychwstał prawdziwie". W Kościele prawosławnym zwyczaj ten panuje po dzień dzisiejszy.
Po południu młodzież zwykła zabawiać się "tłuczeniem jaj". Komu szczęście dopisze, że ma wyjątkowo twarde jajko, które przy zderzeniu o drugie nie zbije się, zabiera wszystkie zbite jako zwycięzca.
W okolicach Poznania podawano kapłanowi w czasie rezurekcji do poświęcenia zioła, których używano jako leku na różne choroby. Po rezurekcji chłopi ścigali się: kto pierwszy wróci do domu, ten będzie miał najlepsze plony.
W Poniedziałek Wielkanocny do dzisiaj panuje powszechnie w Polsce zwyczaj oblewania się wodą. zwany Jest to prawdopodobnie "ochrzczony" stary, pogański zwyczaj, że topiono marzannę (stąd miesiąc marzec), symbol zimy, i przez oblewanie się wodą wyrażano radość, że można z niej korzystać. Dotąd bowiem był lód i śnieg.
Z kolei we Wtorek Wielkanocny lud krakowski szedł licznie na Krzemionki, na kopiec Krakusa. W tamtejszej kapliczce, stojącej dotąd, odprawiano nabożeństwo zwane "Rękawka". Potem trwały do wieczora zabawy. Malarz włoski Andriolli utrwalił ten zwyczaj w swoich nieśmiertelnych szkicach.
Prima aprilis - to (jak sama łacińska nazwa wskazuje) dzień 1 kwietnia. Zwykle przypada w Wielkanoc lub w czasie wielkanocnym. Zwyczaj polega na naciąganiu przyjaciół w żartach poprzez nieszkodliwe kłamstwa. Geneza zwyczaju nie została wyjaśniona. Wysyłano również tego dnia "podarunki" w postaci np. cegieł. Do dnia dzisiejszego gazety drukują w tym dniu zmyślone rzeczy w formie fikcyjnej prawdy. Najdawniejsze wzmianki o tym zwyczaju pochodzą z XIII wieku. W Polsce zwyczaj jest znany w wieku XVI.


Poniżej znajdziesz kilkanaście adresów do stron z tekstami związanymi z Okresem Wielkanocnym. Dla wygody podzielone są one na następujące części:
Więcej informacji

Kliknij tutaj - książka w księgarni Gloria24.pl
Kliknij tutaj - książka w księgarni tolle.pl
Kliknij tutaj - płyta CD Audio / MP3, audiobook
Kliknij tutaj - strona w Internecie


Papieże na Wielkanoc

Franciszek
Sieć nowego braterstwa
"Regina caeli" w Poniedziałek Wielkanocny, 2 kwietnia 2018 r.
Franciszek
Owoce pokoju dla świata
Wielkanocne "Urbi et Orbi", 1 kwietnia 2018 r.
Franciszek
Mężczyźni i kobiety zmartwychwstania
"Regina caeli" w Poniedziałek Wielkanocny, 17 kwietnia 2017 r.
Franciszek
Pokój naszym dniom
Wielkanocne "Urbi et Orbi", 16 kwietnia 2017 r.
Franciszek
Miłosierdzie i miłość zwyciężyły grzech
"Regina caeli" w Poniedziałek Wielkanocny, 28 marca 2016 r.
Franciszek
Boże miłosierdzie chroni ludzkość
Wielkanocne "Urbi et Orbi", 27 marca 2016 r.
Franciszek
Z Chrystusem przeszliśmy ze śmierci do życia
"Regina caeli" w Poniedziałek Wielkanocny, 6 kwietnia 2015 r.
Franciszek
Chrześcijanie są zalążkiem innej ludzkości
Wielkanocne "Urbi et Orbi", 5 kwietnia 2015 r.
Franciszek
Doświadczenie, które trzeba przeżyć razem
"Regina caeli" w Poniedziałek Wielkanocny, 21 kwietnia 2014 r.
Franciszek
Obdarz nas Twoim pokojem
Wielkanocne "Urbi et Orbi", 20 kwietnia 2014 r.
Franciszek
Wszystko przechodzi przez serce człowieka
"Regina caeli" w Poniedziałek Wielkanocny, 1 kwietnia 2013 r.
Franciszek
Miłosierdzie Boga dla świata
Wielkanocne "Urbi et Orbi", 31 marca 2013 r.
 
Benedykt XVI
Kobiety i tajemnica paschalna Jezusa
"Regina caeli" w Poniedziałek Wielkanocny, 9 kwietnia 2012 r.
Benedykt XVI
Płomyk w ciemnościach nocy
Wielkanocne "Urbi et Orbi", 8 kwietnia 2012 r.
Benedykt XVI
Niech Chrystus zmartwychwstały otworzy ludom drogę
do wolności, sprawiedliwości i pokoju
Wielkanocne "Urbi et Orbi", 24 kwietnia 2011 r.
Benedykt XVI
Nasze słowa i czyny
muszą być świadectwem zmartwychwstania
Audiencja generalna w Środę Wielkanocną, 7 kwietnia 2010 r.
Benedykt XVI
Głośmy orędzie paschalne własnym życiem
Homilia w Niedzielę Wielkanocną, 12 kwietnia 2009 r.
Benedykt XVI
Zmartwychwstanie Chrystusa
główną prawdą chrześcijaństwa
Audiencja generalna w Środę Wielkanocną, 26 marca 2008 r.
Benedykt XVI
Otwórzmy się z ufnością na Chrystusa zmartwychwstałego
Wielkanocne "Urbi et Orbi", 23 marca 2008 r.
Benedykt XVI
Oktawa Wielkanocy
Audiencja generalna w Środę Wielkanocną, 11 kwietnia 2007 r.
Benedykt XVI
Nie bójmy się mówić o zmartwychwstaniu Chrystusa
"Regina caeli" w Poniedziałek Wielkanocny, 9 kwietnia 2007 r.
Benedykt XVI
Przemożnej sile zła
Chrystus przeciwstawił wszechmoc swej miłości
Wielkanocne "Urbi et Orbi", 8 kwietnia 2007 r.
Benedykt XVI
Chrystus odniósł zwycięstwo nad złem i śmiercią
Audiencja generalna w Środę Wielkanocną, 19 kwietnia 2006 r.
Benedykt XVI
Maryja raduje się ze zmartwychwstania Jezusa
"Regina caeli" w Poniedziałek Wielkanocny, 17 kwietnia 2006 r.
Benedykt XVI
Nie lękajmy się otworzyć serca Zmartwychwstałemu
Wielkanocne "Urbi et Orbi", 16 kwietnia 2006 r.
 
Jan Paweł II
Potrzebujemy Ciebie, zmartwychwstały Panie
Wielkanocne "Urbi et Orbi", 27 marca 2005 r.
Jan Paweł II
Spotkania z Chrystusem zmartwychwstałym
Audiencja generalna w Środę Wielkanocną, 14 kwietnia 2004 r.
Jan Paweł II
Radość Maryi i nasza
"Regina caeli" w Poniedziałek Wielkanocny, 12 kwietnia 2004 r.
Jan Paweł II
Zmartwychwstały Pan żyje pośród nas
Wielkanocne "Urbi et Orbi", 11 kwietnia 2004 r.
Jan Paweł II
Niech zapanuje pokój w Iraku, Ziemi Świętej
i na całym świecie
Wielkanocne "Urbi et Orbi", 20 kwietnia 2003 r.
Jan Paweł II
Głośmy prawdę o Zmartwychwstałym
"Regina caeli" w Poniedziałek Wielkanocny, 1 kwietnia 2002 r.
Jan Paweł II
Chrystus zmartwychwstał i zmartwychwstała nasza nadzieja
Wielkanocne "Urbi et Orbi", 31 marca 2002 r.
Jan Paweł II
Chrystus odkupił życie człowieka i otworzył je na nadzieję
Wielkanocne "Urbi et Orbi", 15 kwietnia 2001 r.
Jan Paweł II
Powstał z martwych
"Regina caeli" w Poniedziałek Wielkanocny, 16 kwietnia 2001 r.
Jan Paweł II
Kontemplować oblicze Chrystusa Zmartwychwstałego
Audiencja generalna w Środę Wielkanocną, 18 kwietnia 2001 r.
Jan Paweł II
Chwała Trójcy Świętej w Zmartwychwstaniu
Audiencja generalna, 10 maja 2000 r.
Jan Paweł II
Bądźmy głosicielami Zmartwychwstałego
"Regina caeli" w Poniedziałek Wielkanocny, 5 kwietnia 1999 r.
Jan Paweł II
Przyjmując śmierć, Chrystus zwyciężył śmierć
Wielkanocne "Urbi et Orbi", 4 kwietnia 1999 r.
Jan Paweł II
Trzeba wierzyć świadkom, którzy ponieśli śmierć za prawdę
Wielkanocne "Urbi et Orbi", 12 kwietnia 1998 r.
Jan Paweł II
Radość ze spotkania z Chrystusem
"Regina caeli" w Poniedziałek Wielkanocny, 13 kwietnia 1998 r.

Radość Wielkanocy

Radio Watykańskie
Znaczenie liturgii Niedzieli Wielkanocnej (format Real Audio)
Ryszard Rubinkiewicz SDB
Poranek Wielkanocny
ks. Marian Pisarzak MIC
Droga Zmartwychwstałego Pana i Jego uczniów
O nabożeństwie Drogi Paschalnej
Mateusz Solarz
Bezkompromisowe "Alleluja"
liturgia.pl
Itinerarium Egeriae: Oktawa Paschalna w Jerozolimie IV w.
(format audio)
ks. Marek Dziewiecki
Krzyżowanie Zmartwychwstałego
(lub: Okradanie Bożego Grobu)
ks. Marek Dziewiecki
Zmartwychwstająca miłość
 
Katarzyna Czarnecka, Ewa Ferenc, Roman Landowski
Wielkanocna Niedziela
katolik.pl
Baranek wielkanocny
Ewa Ferenc, Roman Landowski
Wielkanocny Poniedziałek
katolik.pl
Śmigus Dyngus
Ewa Ferenc
Wielkanocny Wtorek
Maria Borejszo
Przysłowia ludowe
związane z okresem Wielkiego Postu i Wielkanocy
Dorota Strukowska
Wróżby wielkanocne
 
Krzysztof Mądel SJ
Rozważania na drugi tydzień po Wielkanocy
Krzysztof Mądel SJ
Wiktoria Wielkiej Nocy
Maciej Zięba OP
Zmartwychwstanie i wolność
Dariusz Kowalczyk SJ
Racjonaliści o zmartwychwstaniu,
czyli opowieści nieracjonalne
Gość Niedzielny
Trzeciego dnia zmartwychwstał
- Zmartwychwstanie Pana w mojej codzienności
Józef Smosarski
Zmartwychwstanie
Katarzyna Mokry
Nie zatrzymuj Mnie
Malarskie wyobrażenia Zmartwychwstałego
 
Jacek Salij OP
Wierzę w ciała zmartwychwstanie...
ks. Jerzy Szymik
Wierzę... w ciała zmartwychwstanie, żywot wieczny
Dariusz Kowalczyk SJ
Zmartwychwstanie (format Real Audio)
Dariusz Kowalczyk SJ
Zmartwychwstanie ciała (format Real Audio)

Wyślij do nas maila

STRONA GŁÓWNA
TEKSTY ILG | OWLG | LITURGIA HORARUM | KALENDARZ LITURGICZNY | DODATEK | INDEKSY | POMOC
CZYTELNIA

© Copyright by Konferencja Episkopatu Polski i Wydawnictwo Pallottinum