Garść informacji:

Katarzyna Benincasa urodziła się w Sienie, we Włoszech, w 1347 roku jako jedno z dwudziestu pięciorga dzieci Jakuba Benincasy i Lapy Piangenti. Wspierana Bożą łaską w wieku 7 lat złożyła Bogu w ofierze swoje dziewictwo w 1354 roku. Pomimo wielu trudności ze strony rodziny, w 1363 roku wstąpiła do Sióstr od Pokuty św. Dominika (tercjarek dominikańskich) i prowadziła tam surowe życie oddane modlitwie, postom i pokucie. Oddana kontemplacji słodkiej pierwszej Prawdy, starała się poznać Boga w niej samej, a siebie w Bogu, prowadząc w swoim domu surowe życie aż do 1370 roku, kiedy podczas widzenia jej niebiański Oblubieniec nakazał jej rozpocząć życie apostolskie.
Wspierana nadzwyczajnymi darami Ducha Świętego i posłuszna Jego natchnieniom, łączyła w swoim życiu głęboką kontemplację tajemnic Bożych w celi swojego serca z różnorodną działalnością apostolską. w 1376 roku gorliwym przekonywaniem i w pięknych listach nakłaniała papieża do powrotu do Rzymu. Wielu mężczyznom i kobietom, pochodzącym z różnych warstw społecznych, pomogła wejść na drogę cnoty lub osiągnąć pokój. Płonęła Bożą miłością do ukrzyżowanego Chrystusa i starała się do Niego upodobnić, dlatego zasłużyła na to, by 1 kwietnia 1375 roku otrzymać święte stygmaty Jego Męki, jednak nie w postaci ran, lecz krwawych promieni.
Pozostawiła po sobie trzy dzieła, które zawierają jej naukę: Dialog o Bożej Opatrzności, Listy oraz Modlitwy. Liczne zgromadzenia zakonne oraz cała Rodzina Dominikańska uważają ją za swoją Matkę. Zmarła w Rzymie, w 1380 roku. Pochowana została w bazylice Santa Maria sopra Minerva. Kanonizował ją papież Pius II 14 kwietnia 1461 roku, a papież Paweł VI w 1970 roku ogłosił ją doktorem Kościoła. Papież Jan Paweł II ogłosił ją w 1999 roku współpatronką Europy.

Dziś dzień pamięci o męczeństwie duchowieństwa polskiego w czasie II wojny światowej.