Cóż wiąże ciebie, bracie, z tym światem? Przecież jesteś ważniejszy od niego. Obawiasz się ubóstwa? Chrystus błogosławionymi nazywa ubogich. Boisz się trudu? Żaden bohater nie jest nagrodzony bez trudów. Martwisz się o pożywienie? Prawdziwa wiara nie lęka się głodu. Trwożysz się złożyć na gołej ziemi osłabione postem ciało? Przecież Pan z tobą spoczywa. Boisz się, że twoja niedbała fryzura ubrudzi się? Przecież twoją głową jest Chrystus. Przeraża cię niezmierzona okropność pustyni? Przechadzaj się duchem po raju: ile razy duchem tam się przeniesiesz, tyle razy będziesz na pustyni. O Chrystusowa pustynio kwitnąca kwiatami! O samotnio! Ty dostarczasz kamieni, z których według Apokalipsy zbudowane jest miasto wielkiego króla. O pustelnio! W tobie można cieszyć się szczególniejszą zażyłością z Bogiem. Do ciebie odnoszą się słowa Apostoła: "Cierpień teraźniejszych nie można stawiać na równi z chwałą, która ma się w nas objawić".

Dlaczego więc jesteś tak małodusznym chrześcijaninem? "Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł oprzeć", a ty odmierzasz obszerne krużganki i rozległe przestrzenie mieszkań. Nie możesz być współdziedzicem Chrystusa oczekując dziedzictwa doczesnego. Pustelnia lubi ogołoconych. Ciało przywykłe do szaty, nie znosi ciężaru zbroi. Głowa okryta tkaniną, nie znosi przyłbicy. Twarda rękojeść uraża delikatną z bezczynności rękę.

Prochem jesteśmy i popiołem, w każdej chwili niepewni naszego zbawienia. Natychmiast możemy się w proch obrócić. Porzućmy jak najprędzej troski światowe. A jeśli przypadkiem na skutek wstrzemięźliwości, co jednak rzadko się zdarza, zaczynamy żalić się na ból żołądka, wówczas sądzimy, że to choroba, tymczasem słabość ta oznacza, że mamy już przekraczać bramę życia wiecznego.