Życie wspólne zakonników czynnych i kontemplacyjnych do tego stopnia łączy się w budowaniu niebieskiego Jeruzalem, że Chrystus, jako jego budowniczy, słusznie w Ewangelii został nazwany synem rzemieślnika. On bowiem i obecnie wykonuje prace rzemieślnika, obiecaną swojemu Kościołowi, co potwierdza się za naszych dni w wielu Kościołach. Przedziwny ten rzemieślnik tak przemawia do Kościoła, swojej Oblubienicy, swojego miasta świętego, przez usta Izajasza proroka: "Obrócę rękę na ciebie, wypalę do czysta twoją rudę i usunę cały twój ołów. Przywrócę twoich sędziów jak dawniej i twoich doradców jak na początku. Wówczas cię nazwą: Miasto Sprawiedliwości, Gród Wierny".

Czy rzemieślnik ten nie zaczął już wypełniać tego proroctwa w Kościele w Salzburgu? Aby usunąć zeń wszelką rdzę, zaczął oczyszczać tamtejszych Kaniników Regularnych w swoim piecu hutniczym. Odtąd już nie miało tu być innych sędziów i doradców, jak tylko spośród tych, których sposób życia był taki, jak dawniej sposób życia biskupów i ich doradców.

Boski rzemieślnik pracuje także w Rzymie w patriarchacie na Lateranie; dzięki Niemu zakwitło tam znowu życie kanonicze. I szybko odchodzi z niego wszelka rdza, ponieważ stale oczyszczane jest w piecu probierczym, podobnym do tego, który kiedyś żarzył się w Babilonie.

Jeśli w Stolicy Apostolskiej zjawiliby się głosiciele życia apostolskiego i obrońcy odstępstwa - to jak myślisz: którzy odniosą triumf? Czyż nie ci, którym sprzyjać będzie św. Piotr?

Należy przeto pytać nie tylko św. Piotra, ale również każdego doktora katolickiego, co sądzi o życiu kapłańskim, aby każdy, kto nie chce być w niezgodzie z Kościołem Rzymskim, przyjął jego osąd. Powiedz, Piotrze, co sądzisz? - "Starszych - mówi - proszę, jako również starszy: paście trzodę, która jest u was". Nie mówi: "Idźcie za królem w orszaku rycerskim", ale: "Paście trzodę, która jest przy was". Opisując zaś życie pasterzy, tak ich poucza: "Nie wynoście się nad kler, ale stańcie się wzorem trzody". Zacytował kiedyś te słowa św. Grzegorz, papież, kiedy zabronił św. Augustynowi, biskupowi Anglii, żyć w odosobnieniu od swojego kleru, aby nie wydawało się, że biskup żyjący z dala od swego kleru, wynosi się nad niego.

O świętości papieża, który chciał mieć wszystkich takimi, jakim sam był. Jego ręka była naprawdę wspólnym skarbcem dla wszystkich potrzebujących, ponieważ zbierał nie dla siebie, ale dla nich. Nie dałoby się nikogo powstrzymać od złożenia wszystkiego u stóp tego papieża, bo on, sam ubogi, służył ubogim, a w pałacu apostolskim prowadził życie surowe jak w klasztorze, nie panosząc się nad klerem, ale służąc jako wzór dla trzody. Jeżeli tak będą postępować biskupi, będą nie tylko towarzyszami tych, którzy żyją wspólnie, ale także mistrzami życia wedle reguły. Nie będą żyli w odosobnieniu od swoich duchownych, ale, nie mogąc uczestniczyć we wszystkim w ich życiu klasztornym, sprowadzą do siebie najlepszych z klasztoru, traktując z nimi o regule, a nie o sprawach ciała.