Jozue, syn Nuna, należał do pokolenia Efraima. Żył prawdopodobnie ok. XII wieku przed Chrystusem. Był wodzem Izraelitów, gdy walczyli oni z Amalekitami. Wobec Mojżesza był uczniem i następcą, podobnie jak Elizeusz dla Eliasza. Uczestniczył też w przywilejach Mojżesza: z nim wstępował na Synaj oraz do Namiotu Spotkania. Zbliżał się do ideału wymarzonego władcy. Wedle tradycji kapłańskiej posiadał ducha proroczego. Występował potem w towarzystwie arcykapłana Eleazara. Z nim przystąpił do podziału ziemi Kanaan. Potem założył (lub uświetnił) sanktuarium w Szilo (Sychem). Inna tradycja wiąże go ponadto z Kalebem.
Wszystkie owe ujęcia zmierzają razem do ukazania postaci wodza i organizatora, który działa wedle wskazań proroczych i opiera się o trwałe instytucje sakralne. Trudno natomiast wskazać na chronologię ważkich wydarzeń, w których uczestniczył lub którym przewodził.
Sam Jozue zmarł, gdy miał 110 lat, jak patriarcha Józef. Pochowano go w ziemi, która do niego należała, w Timnat-Serach, w górach Efraima. W dzisiejszym Khirbet-Tibne dotąd pokazuje się rzeźbione grobowce, pośród których miałby znajdować się także grób Jozuego. Pod piórem Ojców Kościoła Jozue stał się figurą Chrystusa. Grecy wspominali go w dniach 1 oraz 19 września. Pierwszą z tych dat do martyrologiów łacińskich wprowadził Florus.
Jozue jest jednym z głównych bohaterów starotestamentowej Księgi Jozuego. Jej treść zachęca do wytrwałości w wyznawaniu wiary i niemieszania się z ludnością pogańską.

Zgodnie z Katechizmem Kościoła Katolickiego (nr 61), "patriarchowie i prorocy oraz inne postacie Starego Testamentu byli i zawsze będą czczeni jako święci we wszystkich tradycjach liturgicznych Kościoła". Najbardziej znanymi postaciami Starego Testamentu, uznawanymi za osoby święte, są - oprócz Jozuego - także Abraham, Mojżesz, Dawid, Eliasz i Elizeusz, ponadto często również Adam i Ewa.